Άστεγη

 

Βρέχει και σήμερα και ρίχνει αστραπές
Και σε θυμάμαι “μη φοβάσαι” να μου λες
Και σε κοιτώ, δίπλα μου κάθεσαι ξανά
Ήρθες και πάλι σαν σκιά για συντροφιά

Κάθεσαι πάλι εκεί στην γνώριμη γωνιά
Καπνίζεις, σκέφτεσαι και δεν βγάζεις μιλιά
Και σε κοιτώ σαν να μην έφυγες ποτέ
Δίπλα σου πάντοτε μια κούπα με καφέ

Από το μπάνιο μου φωνάζεις για να ‘ρθω
Τρίβω την πλάτη σου και πονηρά γελώ
Κάνεις χαζά κι ενώ γελάμε σαν παιδιά
Κλείνω τα μάτια μου και πάλι… ερημιά

Ξαπλώνω μόνη μου στον καναπέ εκεί
Εκεί που μάθαμε αγάπη τι θα πει
Το μαξιλάρι σου έχω τώρα συντροφιά
Με την κουβέρτα σου σκεπάζω ότι πονά

Και μ’ αγκαλιάζεις μες στον ύπνο σου σφιχτά
Μ’ άφησες άστεγη και βρέχει δυνατά...