Δε μάτωσα

Ξυπνώ και ζω μέσα στον ίδιο εφιάλτη

Να λέω ζωή, αυτή την δήθεν αυταπάτη

Κάποτε ζούσα μες στο φως της ζεστασιά μας

Τώρα πασχίζω να ξεχάσω τα όνειρά μας

Περνάν οι μέρες κι όμως μοιάζουν όλες ίδιες

Όπως τα χρόνια μας που χάθηκαν κι οι ελπίδες

Μες στο σκοτάδι ημερεύω και κουρνιάζω

Μα το θεριό της θλίψης μέσα μου θηλάζω

Δεν έχει η αγάπη βλέπεις τέλος, μήκος, πλάτος

Είναι σαν άβυσσος που δεν υπάρχει πάτος

Δε συνηθίζεται στ' αλήθεια η απουσία

Θρονιάζει μέσα μας και κόβεται στα τρία

.

.

.

Δεν ξέρω αν μ' αγάπησες ποτέ αληθινά

Η' αν εγώ το θέλησα να μ΄αγαπάς διπλά

Ξέρω πως σε αγάπησα κι η αγάπη δεν τελειώνει

Πονά διπλά ο χωρισμός γι' αυτόν που δε ματώνει

Στον άντρα μου...