Σαν παιδί

 
Παιδί θυμάμαι κυνηγούσα μιαν ελπίδα
Είχα πιαστεί απ' ένα όνειρο μικρό
Να νιώσει, λέει, η ψυχή όλα όσα είδα
Να ζήσω άπληστα και λάθος και σωστό

Έτσι μεγάλωσα και έτσι μεγαλώνω
Δεν υπολόγισα ποτέ μου τα "μετά"
Τα λάθη μου, όλα με δάκρυα τα μπαλώνω
Ποτέ δεν ένιωσα πως ήταν αρκετά

Ποιο το σωστό και ποιο το λάθος, να τα ζήσω;
Ποιος να το κρίνει που να νιώθει αρκετός;
Ποτέ δεν μπόρεσα το μέσα μου να πείσω
Πως ο Παράδεισος είναι πραγματικός

Δε μετανιώνω, έτσι είμ΄ εγώ φτιαγμένη
Σώμα από σάρκα, πάθος, αίμα και ψυχή
Και η ανάγκη μου ποτέ της δεν πεθαίνει
Αυτή θεριεύει, κι εγω νιώθω σαν παιδί