Ακροβασίες

Ακροβατώ σε μια κλωστή τόσο λεπτή
Των αισθημάτων μου και των κραυγών για ‘σένα
Κι είναι που πάντα μ’ αποφεύγει η στιγμή
Που τα παράπονά μου θα ‘ναι πια λυμένα

Ισορροπώ σ’ ένα αόρατο σχοινί
Του «σ’ αγαπώ», «δε σ’ αγαπώ»! Πώς να σ’ αλλάξω;
Κι είναι κι η υπόσχεση που έδωσα παιδί
Σα μεγαλώσω σαν κι εσένα θα με φτιάξω

Σχοινοβατώ σε μία ψεύτικη ριπή
Από την σφαίρα που με λάβωσε με πίκρα
Μα ζω ταγμένη να γυρίζω πάντα εκεί
Σ’ όσα η ζωή, μου τα σαμάρωσε ως προίκα

Παραπατώ σε μία σχέση μητρική
Που μου πονά τα σωθικά με μια ανάγκη
Κι ανασυντάσσομαι μ’ ευθύνη παστρική
Διαπερνώντας του κενού μας το φαράγγι

Γραμμένο για τη μητέρα μου