Στην πορεία του χρόνου

Πάντα παιδί με μία άπιαστη ψυχή
Πάντα ταξίδευα σε βάθη και σε ύψη
Λαθραία αγνάντεψα την τόση ανοχή
Αυτού του κόσμου που κανείς δεν του ‘χει λείψει

Πέταγα πάνω από ταράτσες και λυγμούς
Πάνω από γέλια και καρδιές ευτυχισμένες
Κι όταν ξαπόσταινα έβγαζα στεναγμούς
Από στιγμές που δε γεννήθηκαν παρθένες

Άφησα χρόνια να περάσουν βιαστικά
Μ’ αμφιβολίες, αυταπάτες κι ένα «ίσως»
Φόρτωνα μέρες μου στου χρόνου τ’ αστικά
Στις ανεμώνες των αγρών όλο το μίσος

Δεν ευδοκίμησαν του πόθου οι καρποί
Κι ενώ σαπίζανε τους πότισα με δάκρυ
Και αναστήθηκε από μέσα τους η οργή
Κι όταν βαδίζω εύχομαι μη βρω τη νάρκη

Είμαι ένας άγγελος μαζί και σατανάς
Ποτέ δεν μπόρεσα αλήθεια να χωρίσω
Αυτό το άλλο μου μισό που ‘ναι μπελάς
Κι έτσι πορεύομαι χωρίς να μ’ αγαπήσω

Φοβάμαι

Είναι κάτι ψυχές, άδειες απ’ την αρχή τους
Με κρυφές εμμονές, χτίζουν τη φυλακή τους
Από λόγια παχιά, μοσχαναθρεμμένοι
Με μια άδεια καρδιά, σάπια μα στολισμένη

Σέρνονται σιωπηλά, υπνωτίζουν τους γύρω
Μάτια πλάνα δειλά, με το βλέμμα τους στείρο
Όλοι τους συμπαθούν, ξέρουν να κοροϊδεύουν
Αυτοί μόνο πονούν, κλαίνε και θεριεύουν

Μάλλον θα εκπλαγείς, ούτε που διανοείσαι
Πόσο είσαι αφελής και στα σκάρτα μυείσαι
Θεέ μου αν με ακούς, φύλαγε με όπου να ‘μαι
Εχθρούς έχω γνωστούς, απ’ τους «φίλους» φοβάμαι!

Πανάθεμα 'σε

Σε ήξερα πολύ πριν σε γνωρίσω
Την αύρα σου την είχα ονειρευτεί
Δεν μπόρεσα απ’ την μνήμη να σε σβήσω
Εσύ κι εγώ, μια σχέση καρμική

Κοντά σου με καλεί μια άγνωστη έλξη
Μιλάει σε μια γλώσσα μυστική
Να σβήσω λέει όσα έχω πιστέψει
Και όλα να τα ζήσω απ’ την αρχή

Σα να ‘χα μία πρόσκληση στα χέρια
Και έμενε να ανοίξει η σκηνή
Ξεπέρασα αμέτρητα νυχτέρια
Και τώρα πλέον έφτασε η στιγμή

Ο ήχος της φωνής σου τόσο οικείος
Το βλέμμα σου βαθύ κι ερωτικό
Μαζί, τόσο απρόσιτος κι αστείος
Ένα παιδί μεγάλο και μικρό

Αφαίρεσα και πρόσθεσα τις πράξεις
Παλεύοντας να βρω τη λογική
Πανάθεμα'σε που ‘ρθες για να γράψεις
Με το ξυράφι πάνω στο κορμί!

Όνομα μοιραίο

Ποιον πόνο να ιστορήσεις που δεν ξέρω;
Ποια πίκρα που να μην την έχω πιει;
Αυτά που έχουν στα μάτια μου σταθεί
Ξεχείλισαν και πια δεν τα υποφέρω

Με γέρασαν πριν τρέξω σε αλάνες
Με κούρασαν πριν ενηλικιωθώ
Και πριν μια καραμέλα να γευθώ
Με τάισαν, να θρέψω, κουραμάνες

Με στόλισαν με όνομα μοιραίο
Μεγάλωσα με γέλιο ατροφικό
Μέσα μου, δε μεγάλωσε κι αυτό
Δε φάνηκε από ‘μένα πιο γενναίο

Ποιον πόνο να ιστορήσω για να δούμε
Ποιος γέρασε απ’ τους δυο μας πιο νωρίς;
Δε μας γερνούν τα χρόνια μας χωρίς
Μες στην ψυχή βαθειά να το δεχτούμε


Αφιερωμένο σε έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο και φίλο!