Σκουπιδολόγια

Κι όπως βουλιάζαμε στα ίδια και τα ίδια
Τα λόγια αδειάζαμε σε κάδους, σα σκουπίδια
Τα παραχώναμε κάτω απ’ τις πολυθρόνες
Λόγια φαντάσματα, στοιχειώσαν για αιώνες

Και καρτερούσαμε την ποθητή την ώρα
Που αυτά που κρύβαμε, θα βγάζαμε στην φόρα
Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια μα ακόμα
Αδημονώντας λόγια θάβουμε στο χώμα

Λόγια παράπονα, λόγια αγανακτισμένα
Λόγια που πλέον δε θυμίζουνε κανένα
Άλλαξες κι άλλαξα και τώρα τα πετάμε
Σκουπιδολόγια που ανείπωτα πατάμε

Κάποτε θέλαμε κι οι δυο να μας λυτρώσουν
Τώρα απλά, μην ειπωθούν και μας πλακώσουν
Τόσες στιγμές μας κρεμασμένες στο ταβάνι
Αυτοκτονήσαν κι ένας λόγος δε μας φτάνει.

Αφιερωμένο στον αδερφο μου.... και στα λογια του.... ανειπωτα και ειπωμενα!

Τελευταία λέξη

Πόσο με πόνεσε η τελευταία φορά
Που στο τηλέφωνο έκλαιγες σιωπηρά
Έτρεμες κι έλεγες μακριά μου πως πονάς
Κι η μόνη αλήθεια σου είναι, πως μ’ αγαπάς

Μα εγώ σκληρή, σα να ‘χα πέτρινη καρδιά
Ψυχρά μιλούσα με λόγια ψεύτικα, βαριά
Έλεγα τάχα δε με νοιάζει πως περνάς
Θα το αντέξεις - να το δεις - δε μ’ αγαπάς

Με τόσα ψέματα σου έκρυψα την αγάπη
Τα τόσα ψέματα μου έκανα αυταπάτη
Δεν βρήκα δύναμη, στην τελευταία μας λέξη
Να πω το πόσο σ’ αγαπώ κι ας είχες φταίξει

Αν ξαναγύριζα τον χρόνο στα παλιά
Δε θα σου μίλαγα ποτέ τόσο σκληρά
Και την συγγνώμη σου θα έκανα δεκτή
Για τελευταία λέξη, θα ‘στελνα μια ευχή!

Ένας μικρός ήλιος

Στάλαξες ήλιε μου το φως σου για να πιω
Και τώρα ομόφωτη στον κόσμο τριγυρνάω
Μα είναι δώρο και κατάρα ν’ αγαπώ
Αυτά που εσύ μ’ έχεις ορκίσει να φυλάω

Που να σταθώ και πώς να πιάσω μια ψυχή
Που μόλις πάω να πλησιάσω αυτή λιώνει
Και με φοβούνται οι μορφές σ’ αυτήν τη γη
Που αυτή η λάμψη μου, ποτέ της δεν τελειώνει

Στάλαξες μέσα μου τ’ αθάνατο σου πυρ
Κι έκαψε όνειρα, ενθύμια και μνήμες
Για σένα έφτασα σε τέλματος ναδίρ
Και δεν ξανάσμιξα με μέρες και με μήνες

Έχω παράπονα ήλιε μου, μα απορώ
Γιατί απ’ την λάμψη σου, σε μένα να χαρίσεις;
Μάλλον θα πίστεψες πως μου ‘κανες καλό
Γι’ αυτό δε ρώτησες πριν με υιοθετήσεις.

Σκοτωμένη σουφραζέτα

Πάλι σηκώθηκες στις έξι το πρωί
Σιγά-σιγά, να μην ξυπνήσουν οι λοιποί
Να μαγειρέψεις της ημέρας φαγητό
Το πρωινό για τα παιδιά να ‘ναι ζεστό

Θα τους ξυπνήσεις όλους μ’ ένα σου φιλί
Θα ετοιμάσεις και τα ρούχα στην στιγμή
Ενώ θα ντύνεσαι, θα βάφεσαι, θα τρως
Στο κολατσιό του άντρα σου, θα βάλεις σως

Πάλι θ’ αργήσεις στη δουλειά, πέντε λεπτά
Θα σε κοιτάνε οι υπόλοιποι στραβά
Κι αν φεύγεις πάντα από όλους πιο αργά
Αυτοί σου δείχνουν πως δεν κάνεις και πολλά

Σα θα σχολάσεις μες στο άγχος το γνωστό
Θα οδηγείς, σα να ‘σαι περιπολικό
Για να προλάβεις να μαζέψεις τα παιδιά
Από το μπάσκετ, το σχολείο, τη γιαγιά

Θα μπεις στο μπάνιο αφού όλοι κοιμηθούν
Έχουνε φάει, έχουν διαβάσει και πλυθούν
Μες στον καθρέφτη σου για λίγο θα χαθείς
Άμορφη μάζα η μορφή σου είναι θαρρείς

Κι όμως βαθειά σου, σε παλεύει κάποια άλλη
Σου λέει πως πρέπει να αγωνιστείς και πάλι
Τόσοι αγώνες, τόσος πόνος και οργή
Γίναν για όλες μας… για να 'χουμε επιλογή

Τυφλόμυγα

Σαν τρέχει η αγάπη απ’ τα δάχτυλα στο χώμα
Κι είμαι για ‘σένα μια Θεά που βρήκε σώμα
Θα ‘ναι - φαντάσου - ανυπόφορη η ιδέα
Πως ήρθε η ώρα του φευγιού μου πια μοιραία

Εμένα ο Χάρος με παντρεύτηκε πριν μήνες
Γαμήλιο δώρο του, του χρόνου μου οι μνήμες
Κι ήρθες εσύ, την τελετή ν’ αμφισβητήσεις
Μα λήγει ο χρόνος μου, όσο κι αν μ’ αγαπήσεις

Έχω υπογράψει τα χαρτιά μ’ άσπρο μελάνι
Κι ήπια το αίμα μου φορώντας το στεφάνι
Χόρεψα ξέφρενα τον γύρο του θανάτου
Πόδι δεν πάτησα, με πάγωσε η θωριά του

Γι’ αυτό θα παίξουμε τυφλόμυγα οι δυο μας
Κλείσε τα μάτια σου και γίνομαι κυκλώνας
Κι έτσι όπως τρέμεις και με ψάχνεις μ’ αγωνία
Απομακρύνομαι γελώντας με πικρία

Δε θέλω η αγάπη μας ποτέ πια να τελειώσει
Και την εικόνα μου τίποτα ν’ αμαυρώσει
Μες στην ψυχή σου την μορφή μου θέλω να ‘χεις
Σαν την Θεά που αγαπάς και όλο την ψάχνεις

Υμνος στη φυση

Δεχτηκα προσκληση απο την Ηλιαχτιδα πριν μερες και σημερα απο την Αερινη, με 5 λέξεις απο την καθε μια που επρεπε να τις εμπεριεχω σε ενα γραπτο μου.
Λοιπον εκανα ενα γραπτο συμπεριλαμβανοντας και τις 10 λεξεις μαζι...... Συγγνωμη αν χαλασα το παιχνιδι αλλα ετσι μου βγηκε......
Οι λεξεις της Αερινης ειναι: ανθρωπος, αγάπη, δικαιοσύνη, φως, ύμνος
Οι λέξεις της Ηλιαχτιδας είναι: πήλινο, αδίστακτο όνειρο, ερωμένη, ταξίμι, σφραγισμένο μυστικό


Καθώς ο ύμνος σου θα σπάει τη σιωπή
Και θα ονειρεύεσαι μία καινούρια γη
Αδίστακτο όνειρο τρυπάει την ενοχή
Του σφραγισμένου μυστικού σου, που ’χες πει

Πήλινος δαίμονας το βλέμμα σου και σπάει
Αργό ταξίμι, σαν ερωμένης που ξεψυχαει
Όπου ο άνθρωπος γι’ αγάπη ψηλαφίζει
Φως που διαχέεται κι ελπίδα σου χαρίζει

Λόγο στο λόγο, η ηθική σου προκαλεί
Ντύνεται πόρφυρα και δένει το σχοινί
Δικαιοσύνη η φύση όταν απαιτεί
Κλείσε τα μάτια σου και κάνε προσευχή

Λιμνοθάλασσα

Ταξίδι μες σε πέλαγο ονείρων θε να κάνω
το πρόσωπο σου, η ρότα μου στην πλώρη μου επάνω
το ξέρω πως πάντα εκεί στα όνειρα θα υπάρχεις
και στο κατάρτι μια καρδιά για φυλαχτό σου θα ‘χεις

Όταν θα θέλω το φιλί στον άνεμο θα γέρνω
να ανασαίνω τη φυγή τον δρόμο σου σαν παίρνω
κι όταν στο χάδι το στέρνο με το μυαλό θα τρέχω
θα ξεδιψάω τον καημό που δίπλα μου δεν σ' έχω

Για σένα Λιμνοθάλασσα ταξίδι ξεκινάω
η μοίρα μας το θέλησε κι απλά σε χαιρετάω
κι αν μου ‘γραψες στην κουπαστή "εμείς θα 'μαστε ένα"
εγώ είμαι μόνος μου εδώ, δεν βλέπω άλλον κανένα.

Τα μάτια σου θα αναζητώ μες στου βυθού τ’ αστέρια
κοράλλια χρυσοποίκιλτα θα λάμπουνε αιθέρια
το άγγιγμα σου έρχεται σαν κύμα ξεγλιστράει
έτσι ήσουνα πάντα κι εσύ, γι' αυτό η φυγή μου πάει

Με την συμβολη του Γιωργου Ντερου