Μια εκδοχή

Κι αν δε σου ζήτησα ποτέ μιαν εκδοχή

Ούτε έναν λόγο, μια αφορμή ή μια αιτία

Είναι που μέσα μου πενθούσε ένα παιδί

Για έναν πόνο δυνατό σαν αμαρτία

Κι αν δεν ανέτρεξα στις λάθος σου στιγμές

Κι όσα με πλήγωναν λόγια σου χολωμένα

Ήταν που κράταγα μέσα μου δυο ενοχές

Για όσα δεν είπα κι όσα φύλαξα κρυμμένα

Κι αν δε σου το ‘πα ότι έχω φύγει πια

Κι έκοψα κάθε αρτηρία που μας ενώνει

Είναι γιατί ζεις μες στον κόσμο σου καλά

Κι έτσι, συνήθισα κι εγώ πάντοτε μόνη

Κι αν δε σε ρώτησα ποτέ αν με πονάς

Ήταν που το ‘χες μέσα σου σα δεδομένο

Εσύ το βράδυ πάντα σπίτι να γυρνάς

Κι εγώ δυο βήματα απ’ την πόρτα να ξεμένω…

Δύο ξένες

Με μια ατίθαση καρδιά για οδηγό
Που να μερέψει δεν το δέχτηκε ποτέ της
Θα βγω απόψε να μιλήσω στον Θεό
Θα ξετυλίξω τις αμέτρητες πληγές της

Πάντοτε έτρεχε σε τόπους νοερούς
Όντας ελεύθερη σύνορα δε γνωρίζει
Έχρισε σπίτι της αμέτρητους σταθμούς
Μα στο κορμί μου που πονάω, δε γυρίζει

Τρέχω ξοπίσω της, φωνάζω δυνατά
Μα να μ’ ακούσει τώρα πια δεν περιμένω
Άλλη μια πίκρα και ακόμα μια φορά
Άδειο κουφάρι μένω μόνο ν’ ανασαίνω

Είναι κατάρα και ευχή έτσι να ζω
Δύο ζωές που είναι άρρηκτα δεμένες
Η μια να τρέχει πάντα δίπλα στον γκρεμό
Κι η άλλη να ορκίζεται πως είναι δύο ξενες.