Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Στην πορεία του χρόνου



Πάντα παιδί με μία άπιαστη ψυχή
Πάντα ταξίδευα σε βάθη και σε ύψη
Λαθραία αγνάντεψα την τόση ανοχή
Αυτού του κόσμου που κανείς δεν του ‘χει λείψει

Πέταγα πάνω από ταράτσες και λυγμούς
Πάνω από γέλια και καρδιές ευτυχισμένες
Κι όταν ξαπόσταινα έβγαζα στεναγμούς
Από στιγμές που δε γεννήθηκαν παρθένες

Άφησα χρόνια να περάσουν βιαστικά
Μ’ αμφιβολίες, αυταπάτες κι ένα «ίσως»
Φόρτωνα μέρες μου στου χρόνου τ’ αστικά
Στις ανεμώνες των αγρών όλο το μίσος

Δεν ευδοκίμησαν του πόθου οι καρποί
Κι ενώ σαπίζανε τους πότισα με δάκρυ
Και αναστήθηκε από μέσα τους η οργή
Κι όταν βαδίζω εύχομαι μη βρω τη νάρκη

Είμαι ένας άγγελος μαζί και σατανάς
Ποτέ δεν μπόρεσα αλήθεια να χωρίσω
Αυτό το άλλο μου μισό που ‘ναι μπελάς
Κι έτσι πορεύομαι χωρίς να μ’ αγαπήσω

5 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

μ' αμφιβολίες αυταπάτες κι ένα "ίσως"...

Το δυνατό κομματι του ποιήματος
Καλημερα Χαρά
να χεις ενα ομορφο τετραήμερο ευχομαι

kl24-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΣΜΠΟΥΚΕΑΣ είπε...

..πολύ όμορφα γράφεις
καλησπέρα

Tonia είπε...

''Δεν ευδοκίμησαν του πόθου οι καρποί
Κι ενώ σαπίζανε τους πότισα με δάκρυ''

πολύ όμορφη σκέψη...

DaisyCrazy είπε...

Ένα ακόμα φοβερό ποίημα!
Συνέχισε έτσι!

Memories είπε...

Πανέμορφο πραγματικά!
Ταξίδεψα διαβάζοντάς το!Μπράβο γλυκιά μου!