Σπόρος εγώ φτωχολογιάς κι αμέτρητων αγώνων
Δεν σπούδασα στην ξενιτιά, παιδί εργατογόνων
Βαφτίστηκα στα φθισικά, στα λίγα και στα πρέπει
Με όνειρα εφηβικά που η κοινωνία διέπει
Έκλεισα μες στα μάτια μου το γκρίζο και το μαύρο
Έντυσα στ’ άσπρα την ψυχή, νομίζοντας πως θα ‘βρω
Αγάπη, ήθος, λεβεντιά κι όσα μου ‘χουν διδάξει
Δάσκαλοι άρτιας διδαχής μα άπειροι στην πράξη
Ξέρω πως λάθη έκανα πολλά στο πέρασμά μου
Κι αν πίστεψα σ’ ιδανικά ήταν η συμφορά μου
Τώρα πατρίδα μου περνώ γυμνή μέσα απ’ αγκάθια
Πίνω νερό και πνίγομαι από τα κατακάθια
Μου δώσανε τον κόσμο τους για να δημιουργήσω
Μονάχα φρούδα όνειρα πως κάποτε θα ζήσω
Στο ψέμα, στην κατάντια μας και στη διαφθορά μας
Στηρίξαμε το όνειρο που βρήκαμε μπροστά μας
Τώρα κατηγορούμαστε για εθελοτυφλία
Συνένοχοι χριστήκαμε σε εσχάτη προδοσία
Του έθνους και της χώρας μας, προγόνων κι απογόνων
Περνάνε στα κατάστιχα θεσμούς χιλίων αγώνων
Εγώ όμως γεννήθηκα σε Χώρα τιμημένη
Κι η Ελλάδα μες στα στήθια μου χτυπά στεφανωμένη
Το παρελθόν μου δεν ξεχνώ όσο κι αν προσπαθούνε
Με την μπιστόλα μου σιμά σαν έρθουν θα με βρούνε.
7/6/2011
