Φάρος

Αυτή η αγάπη δεν παλιώνει, δε γερνάει

Είναι σα φάρος κι εγώ πλοίο στ’ ανοιχτά

Βλέπω το φως σου μα να ‘ρθω πίσω δεν φτάνει

Έχω μπαρκάρει για ταξίδια αλαργινά

Καράβια βλέπαμε γοργά να ξεμακραίνουν

Σου ‘λεγα «έτσι θ’ ανοιχτώ κάποια βραδιά»

Κι εσύ γελούσες, το ‘ξερες ότι φοβόμουν

Το μπλε της θάλασσας που κρύβει μοναξιά

Ήρθανε μέρες δίχως άνεμο και κύμα

Ήρθανε νύχτες άδειες από παφλασμούς

Κι ένα πρωί μάζεψα άγκυρες, κουράγιο

Σάλπαρα μόνη μου γι’ άλλους προορισμούς

Τώρα κοιτώ το φως σου που όλο ξεμακραίνει

Και μου κουνάς άσπρο μαντήλι απ΄ την ακτή

Όσο κι αν σου ‘γνεφα για να μ’ ακολουθήσεις

Εσύ με κοίταζες με βλέμμα απαθή

Πως το κατάφερα να φύγω, δεν το ξέρω

Και πως το μπόρεσες και μ’ άφησες κι εσύ

Τώρα κοιτιόμαστε και όμως δε σε ξέρω

Ο φάρος σου έσβησε μαζί με μια ζωή.

Η σιωπή σου

Στο είχα πει, η αγάπη μόνη της δε φτάνει

Κι αυτή η σιωπή κάποια στιγμή θα μας ξεκάνει

Ναι, σου μιλούσα με το στόμα, με τα μάτια

Μα εσύ τα λόγια μου τα έφτιαχνες κατάρτια

Ταξίδευες στις έννοιες σου, στο γκρι σου κόσμο

Κι εγώ τις απουσίες σου τις έτριβα με δυόσμο

Στο μέτωπο, στα χέρια μου και στο διπλό κρεβάτι

Κορόιδευα τον πόνο μου. Κοίμιζα την απάτη.

Στο είχα πει, η αγάπη μόνη της δεν κάνει

Κι όλα τα λάθη δεν μπορεί να τα προφτάνει

Μπορεί και ζει σε δυο κορμιά αγκαλιασμένα

Όταν ψυχή και σώμα είν’ άρρηκτα δεμένα

Μιλούσα ώρες, μήνες, χρόνια και ακόμα

Σου άνοιγα πέρασμα θάβοντας μες στο χώμα

Μικρά παράπονα, μεγάλα σφάλματά μας

Να βρεις τον δρόμο και να βρούμε τα όνειρά μας

Και σου μιλούσα τρυφερά κι απελπισμένα

Είχαμε τόσα για να ζήσουμε σαν ένα

Μα οι Σειρήνες του μυαλού σου σε μαγέψαν

Κι όσα κι αν χτίσαμε μαζί, τα καταστρέψαν

Τώρα μιλώ δίχως ν’ ακούγονται οι λέξεις

Δεν έχω δρόμους να σου δώσω να διαλέξεις

Στο είχα πει πως με σκοτώνει αυτή η σιωπή σου

Τώρα μιλάς μα….. δεν ακούγεται η φωνή σου!