Στοργή

Πάνω στα χείλη ξεψυχά ένα “γιατί;”
Κι ένα τραγούδι άτιτλο απ’ την αρχή
Τα μάτια φόρεσαν τα μαύρα, τα σταχτιά
Και μία θλίψη που δεν βάσταξε η καρδιά

Μόνη γυρνώ μέσα στις μνήμες του ποτέ
Την πίκρα γεύομαι, φλυτζάνι με καφέ
Κι όσο δεν έφταιξα, πληρώνω πολλαπλά
Αυτά που αγάπησα, ψέμματα αληθινά

Κακό να ξέρεις ν’ αγαπάς από ψυχής
Κακό να νοιάζεσαι, να δίνεις, να μπορείς
Αυτοί που παίρνουνε, ζητούν κάθε στιγμή
Φταις σαν ταΐζεις την μαυρίλα με στοργή.