Ακόμα ακούω την φωνή της δόλιας μάνας
Να του φωνάζει κάθε βράδυ να φανεί
Τρέχει στα πάρκα, στις σκιές κάθε αλάνας
Και του ζητά τον δρόμο να βρει για να ‘ρθει
Τα χρόνια μοιάζουν να περάσαν μαζεμένα
Μέσα σε λίγες μέρες, γέρασε πολύ
Κάθε ρυτίδα της, θαρρείς απεγνωσμένα
Παρακαλάει για μια βραδιά να κοιμηθεί
Σαν αποκάμει κι η καρδιά της πάει να σπάσει
Τον ξαναβρίσκει μες στα ρούχα τα παλιά
Κλείνει τα’ αυτιά της, μα οι νότες έχουν φτάσει
Από το πιάνο που της παίζει τρυφερά
Δεν έχει μίσος και κακία στην ψυχή της
Μόνο μια ελπίδα πως θα πάρει αγκαλιά
Ξανά τον γιο της, που ‘ναι η μόνη προσμονή της
Και θα του πει « μου φτάνει που είσαι εσύ καλά!»
Θεέ μου! Αν απόψε ζεις και με ακούσεις
Στην προσευχή μου, μετά από χρόνια σου ζητώ
Της κάθε μάνας την κραυγή να εισακούσεις
Και να πατάξεις μια για πάντα το κακό.
Για τον κάθε Αλεξ αυτού του πλανήτη..... ας αναπαύσει Ο Θεος την ψυχούλα του
2 σχόλια:
Εκτος απο το ποιημα σου... η φωτογραφια με το μωρο ειναι εξαιρετικη...
Λόγια ψυχής από μια υπερ-ευαίσθητη ψυχή σαν τη δική σου Χαρά… Χαίρομαι να σε διαβάζω και πλημμυρίζομαι από πολλαπλά συναισθήματα… Έχεις άπλετο το χάρισμα να αποτυπώνεις με την πένα σου τον υπέροχο και ψαγμένο εσωτερικό σου κόσμο… Έχεις την αγάπη μου και το ξέρεις… Τάκης Τ.
Δημοσίευση σχολίου