Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2007

Το puzzle



Δε θυμάμαι αν σε φέρανε ως δώρο
Ούτε καν, αν σ’ είχαν φέρει γενικώς
Ξέρω μόνο πως μου έγινε σαν πάθος
Το να θέλω να τελειώσω επιτυχώς

Μάζευα τα κομματάκια σου στους δρόμους
Σε πλατείες, μες σε σπίτια και σταθμούς
Σε αισθήματα μικρά απαγορευμένα
Σ’ ερωτευσιμες στιγμές και σε καημούς

Δεν υπήρχε κάποια εικόνα δεδομένη
Κι έτσι μέσα στα τυφλά ήμουν διαρκώς
Προσπαθούσα να μαντέψω απελπισμένη
Ποιο θα ήτανε το θέμα κι ο σκοπός

Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και το πάθος
Έχει πάψει πια να είναι ο οδηγός
Τα κομμάτια της ζωής μου είναι το θέμα
Κι ένα puzzle αυτά που θα ‘ρθουν προσεχώς

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν θυμαμαι αν σ εφεραν ως δωρο...

Πανεμορφο Χαρά..
Καλη σου μερα

Ανώνυμος είπε...

Μονο οτι ζουμε αληθινα οτι αγαπαμε αληθινα μπορει να μας πονεσει.
Τ αλλα ειναι για τροφη σ εγωισμους στειρους.
Μ αρεσεις γιατι εισαι αληθινη σε οτι βιωνεις, σκεφτεσαι, ονειρευεσαι....
Να εισαι καλα κι ετοιμασου για καφε