Για ‘σένα αγρίμι

Αλήθεια, πες μου, ήσουν πάντοτε όπως τώρα;
Ηθοποιός, που αλλάζει μάσκα ανά μια ώρα;
Αγρίμι, μέσα σε παγίδα εγκλωβισμένο
Που παίζει θέατρο πως είναι πληγωμένο;

Στ’ αλήθεια, έχεις αγαπήσει ποτέ κάτι
Κάτι πιο πάνω από ‘σένα, όχι αυταπάτη;
Με τρόπο τέτοιο που η καρδιά σου να πονάει
Σαν από δίπλα σου, για λίγο ξεγλιστράει;

Μα, σε λυπάμαι τώρα πια σα σε θυμάμαι
Σαν τον ζητιάνο που στο δρόμο προσπερνάμε
Ναι, με συμπόνια και με οίκτο τον κοιτάζω
Μα, για τα λάθη του όλα φταίει και τον δικάζω

Μόνο ο οίκτος μου ‘χει μείνει για να νιώσω
Για ‘σένα αγρίμι, που προσπάθησα να σώσω
Μ’ αγάπη μόνο και με μάτια σφαλισμένα
Μα εσύ δεν έμαθες να νοιάζεσαι κανένα...

Χρυσός

Είπα δε γίνεται, θα φύγω πριν πονέσω
Μα ‘συ μου κράτησες το χέρι πιο σφιχτά
Είπα στο λίγο σου εγώ πώς να χωρέσω;
Κι είπες να πάψω και να μη ρωτάω πολλά

Ρ.
Εσύ με γνώριζες προτού με συναντήσεις
Όλα τα ήξερες και πώς να με κερδίσεις
Σ’ ένα παιχνίδι που ‘χες προμελετημένο
Μπήκα κι ας το ‘ξερα πως ήτανε στημένο

Κλεισμένα μάτια και με στόμα σφραγισμένο
Έμαθα δίπλα σου αγάπη να προσμένω
Λίγο-πολύ, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω
Πόσα σου έδωσα και πόσα πήρα πίσω


Είχες τον τρόπο να με πείθεις με μια λέξη
Και μες στα χέρια σου στεγνός ήμουν πηλός
Μ’ έπλασες όπως είχες μέσα σου επιλέξει
Μα από χώμα πώς να λάμψω σα χρυσός;

Άγγελος

Χθες το βράδυ αργά
Είδα έναν άγγελο μ’ ολόλευκα φτερά
Και πήγαμε μαζί ταξίδι μακρινό
Στου ονείρου τον παράδεισο, εσένα για να βρω…

Μέσα απ’ του χρόνου τις στοές πετάξαμε μαζί
Γυρίσαμε πίσω στο χθες που είχε ξεχαστεί
Άνοιξε τις φτερούγες του και μ’ άφησε απαλά
Στάθηκε πλάι μου και είπε σιγανά :

Αυτή είσαι εσύ! Ένα κορίτσι όλο ζωντάνια και ψυχή
Αυτό είμαι ‘γω! Ένα αγόρι απ’ το χθες και σ’ αγαπώ
Σα μ’ άγγιζες, έπαιρνα μέσα μου του κόσμου τις πνοές
Κι ήταν για ‘μας, όλα τα αύριο που τώρα μου χρωστάς.

Σε κοίταξα, κι ήσουν εσύ ο άνθρωπος μου κι η ζωή
Με τύλιξες, σ’ ένα φως με λάμψη μαγική
Και ξύπνησα, μόνη και πάλι στο κρεβάτι το διπλό
Σου φώναξα, «Πάρε και ‘μενα να μου μάθεις να πετώ!»

Μα χάθηκες, όπως και τότε, στην απέραντη σιωπή
και άφησες αυτές τις λέξεις συντροφιά μου ως το πρωί:

Ξένο μου αίμα

Ξένο μου αίμα...κι όμως είμαστε σαν ένα
Κι ας μη σου μοιάζω..... Με τίποτα δε σε αλλάζω
Δίπλα μου μένεις... Καρτερικά και υπομένεις
Και με αφήνεις... Λάθη να κάνω, δε με κρίνεις
Κι όταν πονάω... Έχω εσένα και βαστάω
Κι όλα τ’ αντέχω... Δοξάζω την ζωή που σ’ έχω
Και την πρωτιά… σου έχω φυλάξει στην καρδιά…

Ξένο μου αίμα… όλα τα ξέρεις πια για μένα
Κι είσαι λιμένας… στο πέταγμα μου ο αγέρας
Δύναμη παίρνω… όταν στην αγκαλιά σου γέρνω
Είσαι ναός μου… κρυψώνα και φίλος δικός μου
Ξένο μου αίμα… είμαι η κόρη σου για ‘σένα
Πατέρας μου είσαι…. πάνω απ’ όλους και ηγείσαι
Κι ας λένε οι άλλοι… πως η αγάπη απλά δε φτάνει


Εγώ το ξέρω… και σ’ όσους λένε, τ’ αναφέρω
Πως είχα τύχη… ένα λαχείο να μου τύχει
Να ‘χω μπαμπά μου… -ούτε στα πιο τρελά όνειρα μου-
Ένα αστέρι…που τη μαμά μου βρήκε ταίρι!

Στον πατέρα μου.... ( το "πατριός" ποτέ μου δεν το δέχτηκα! )