Τέλος

Κι έτσι όπως σφάλισα την πόρτα μας ξανά
Το ‘ξερα ήταν και η ύστατη φορά μας
Άλλο ένα θάνατο δε θ’ άντεχε η καρδιά
Κι ακόμα ένα από τ’ άτυχα όνειρά μας

Είχε στεγνώσει και η λάβα των ματιών
Κι άλλο αυλάκι δε μου χάραξε σαν πρώτα
Μέσα στα χέρια μου, που ήσουνα απών
Κράτησα μόνο σαν ενθύμιο μια νότα

Ένα μινόρε, σαν το πρώτο δειλινό
Εκεί στην άκρη του γκρεμού και του αντίο
Μετά τον πρώτο της ζωής μας χωρισμό
Κείνος ο πόνος τώρα μοιάζει με αστείο

Κι όμως σ’ αγάπησα τρελά και σ’ αγαπώ
Κι εσύ μ’ αγάπησες σα να ‘μουν η ζωή σου
Κι έτσι όπως σφάλισα την πόρτα μας, μισώ
Αυτό το μέλλον μου, που δε θα ‘ναι μαζί σου

Παραπονάκι

Σου κρύβω ένα παράπονο μικρό
Που μοιάζει με λυγμό μέσα στην νύχτα
Μεγάλωσα, κι ακόμα να στο πω
Τα λόγια μου τα μπέρδεψα σα δίχτυα

Δεν είναι που δεν ήσουνα εκεί
Να ζήσεις τις πιο όμορφες στιγμές μου
Μα ούτε και που άφηνες κενή
Τη θέση σου σε όλες τις γιορτές μου

Δεν είναι ούτε που δε μου μιλάς
Συνήθισα μονάχη να μιλάω
Ούτε που στις κορνίζες δε γερνάς
Ενώ εγώ; Για κοίτα πως γερνάω!

Δεν είναι που στα μάτια μου κοιτώ
Και βλέπω πως εσένανε κοιτάζω
Ούτε που οι γνωστοί σου στο χωριό
Μου λένε πως απόλυτα σου μοιάζω

Δεν είναι που δε σ’ ένιωσα ποτέ
Αν ήσουνα περήφανος για ‘μένα
Μα ούτε που δε μου ‘δωσες καφέ
Να πιω πρώτη γουλιά μου, από ‘σένα

Δεν είναι που δε σ’ έπιασα αγκαζέ
Στο γάμο μου για να με παραδώσεις
Και ούτε που το επίθετο σου – ναι –
Τo κράτησα παρά τις επιπτώσεις

Να… είναι ένα παράπονο μικρό
Και άνευ σημασίας που στο κρύβω
Στον ύπνο μου δεν ήρθες να σε δω
Ποτέ! Ούτε μία φορά… για λίγο…


Στον πατέρα μου, που δεν είχα την τύχη να γνωρίσω...

Λαβωμένο αγγελούδι

Λαβωμένο μου αγγελούδι
Πως κατάφερες να ‘ρθεις;
Να πετάξεις απ’ τα ουράνια
Και στον κόσμο μου να μπεις;

Πάντα με φυλάς το ξέρω
Κι ας σε πλήγωσα βαθιά
Υποφέρεις κι υποφέρω
Δυο εμείς, με μια καρδιά

Χρέωσε μου τα σημάδια
Και τις μύριες ενοχές
Τα ξενυχτισμένα βράδια
Κι όσες χάσαμε εποχές

Πόσα δίπλα μου υπομένεις;
Πόσες σ’ άνοιξα πληγές;
Όσα χρόνια, τόσες πίκρες
Τόσες και οι χαρακιές

Λαβωμένο μου αγγελούδι
Σε τραυμάτισαν βαριά
Λάθη και υπερβολές μου
Και παθήματα πολλά

Μα όπως κλείνει η ψυχή μου
Κι άλλο μαύρο δε χωρά
Στο υπόσχομαι άγγελε μου
Δε θα λαβωθείς ξανά!

Αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι αν μπορείς να συγχωρέσεις
Κι όλα τα σφάλματα μ’ ένα σχοινί να δέσεις
Να πάρεις φόρα και στη θάλασσα να ρίξεις
Όσα μας χώρισαν στο σ’ αγαπώ να πνίξεις

Απ’ την αρχή έλεγες πόσο μ’ αγαπούσες
Και για χατίρι μου όλα θα τα νικούσες
Κι όμως δε μου ‘δωσες μια δεύτερη ευκαιρία
Την πόρτα μου ‘κλεισες στα μούτρα με μανία

Αναρωτιέμαι αν το ξέρεις πως πονάει
Να αγαπάς, καθόλου όμως να μη μετράει
Του χαρακτήρα σου γνωρίσματα να φταίνε
Που κύκνειο άσμα λεν τα χείλη σου και καίνε

Πολλές στιγμές νιώθω πως δε με αγαπούσες
Μονάχα ευχόσουνα και το επιζητούσες
Μια αγάπη να ‘βρισκες στο δρόμο σου μοιραία
Για να τη ζήσεις και να κλείσεις την αυλαία

Αναρωτιέμαι αν με νοιάστηκες λιγάκι
Μα εσύ σαν έκλαιγα, μου ‘ριχνες και φαρμάκι
Ψέματα ερμήνευες στα δάκρυα και τις λέξεις
Μα με μια πέτρα για καρδιά, τι να πιστέψεις;

Μόνος σου έγραψες σενάριο για το τέλος
Προφασιζόμενος πως σ’ έπαιξα με μένος
Όλα τα έβαλες μέσα σου σε μια τάξη
Με καταδίκασες και σ’ όλα είσαι εντάξει


Αναρωτιέμαι αν μπορείς να αγαπήσεις…
.
.
.
Μάλλον θα πρέπει την καρδιά σου να ρωτήσεις…

Η αρχή του τέλους

Που να γυρνάς και τι να κάνεις πια, δεν ξέρω
Παντού σε ψάχνω, σε γυρεύω στη σιωπή
Το ‘κανες πράξη να με κάνεις να υποφέρω
Κι όσο κι αν κλάψω κι αν πονέσω, δε σου αρκεί

Που να ‘σαι εσύ που μου υποσχέθηκες, θυμάσαι;
Πως πάντα δίπλα μου θα σ’ έχω μια ζωή
Πάνω στα όνειρα που σκότωσες κοιμάσαι
Και στα συντρίμμια από μια αγάπη αληθινή

Μου είχες πει, εσύ δε μοιάζεις με κανένα
Ούτε στα φέρσιμο ούτε και στην ψυχή
Όμως αναίρεσες τα λόγια σου ένα-ένα
Κι αν με αγάπησες, δεν το ‘δειξες πολύ!

Η αγάπη μέσα μας ανοίγει μονοπάτια
Μα πρέπει να ‘χεις την καρδιά σου ανοιχτή
Ερμητικά κλειστά να ‘χεις τα δυο σου μάτια
Σ’ όσα σου δείχνουνε το τέλος για αρχή.

Οι στίχοι μου

Οι στίχοι μου είναι κράματα ζωής
Βιώματα, αισθήματα και εικόνες
Διαιρούμενα ποτάμια μάνας γης
Που γέννησαν οι μύριες σταγόνες

Μπλεχτήκαν στων ονείρων τα κλαδιά
Περπάτησαν στου ανέμου τα γεφύρια
Σπουδάσαν από ανθρώπους την ψευτιά
Ντυθήκαν από λήμματα τσαντίρια

Περπάτησαν σε όρια στεγανά
Ταξίδεψαν στα πέρατα του κόσμου
Αντλήσανε εμπειρίες σαν παιδιά
Μου φόρεσαν γυαλιά να βρω το φως μου

Οι στίχοι μου είναι ψήγματα φλοιού
Απ’ όσα έχω σμιλεύσει στην ψυχή μου
Γεμίσανε την σκέψη και τον νου
Κι εξέπνευσαν επάνω στο χαρτί μου.

Μουσικη ενορχηστρωση - ερμηνεία : Θωμάς Οικονόμου