Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Διάγγελμα



Στα πένθιμα ξενύχτια μου θα ψάχνω
Να βρω όλα τα λάθη μου του χθες
Υφαίνω τον ιστό μου και μου φτιάχνω
Μια κάπα που θα έχει αντοχές




Στις λίμνες των ονείρων θα βουτήξω
Να πνίξω όλα τα θέλω μου εκεί
Τα μάτια μου με στόρια θα καλύψω
Να μείνει η ερημιά μου στεγανή


Με χτένια θα ματώσω κάθε ρίζα
Να δω αν θα πονέσει πιο πολύ
Χαμόγελο μου κλέβω απ’ την κορνίζα
Να φαίνομαι πως είμαι δυνατή


Διάγγελμα εξαφάνισης μου στέλνω
Σαν ένα μου κομμάτι ξεψυχά
Στα σοβαρά κανέναν δε θα παίρνω
Καλύτερα να ζω χωρίς καρδιά




1 σχόλιο:

outcast poetry είπε...

Την αρχή και το τέλος ενός ποιήματος,τα προσέχω ιδιαίτερα και το συγκεκριμένο μου άρεσε πολύ.Χαρά μου που σε βρήκα,μιλάμε στο μέλλον.