Δύο ξένες

Με μια ατίθαση καρδιά για οδηγό
Που να μερέψει δεν το δέχτηκε ποτέ της
Θα βγω απόψε να μιλήσω στον Θεό
Θα ξετυλίξω τις αμέτρητες πληγές της

Πάντοτε έτρεχε σε τόπους νοερούς
Όντας ελεύθερη σύνορα δε γνωρίζει
Έχρισε σπίτι της αμέτρητους σταθμούς
Μα στο κορμί μου που πονάω, δε γυρίζει

Τρέχω ξοπίσω της, φωνάζω δυνατά
Μα να μ’ ακούσει τώρα πια δεν περιμένω
Άλλη μια πίκρα και ακόμα μια φορά
Άδειο κουφάρι μένω μόνο ν’ ανασαίνω

Είναι κατάρα και ευχή έτσι να ζω
Δύο ζωές που είναι άρρηκτα δεμένες
Η μια να τρέχει πάντα δίπλα στον γκρεμό
Κι η άλλη να ορκίζεται πως είναι δύο ξενες.