Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Όνομα μοιραίο


Ποιον πόνο να ιστορήσεις που δεν ξέρω;
Ποια πίκρα που να μην την έχω πιει;
Αυτά που έχουν στα μάτια μου σταθεί
Ξεχείλισαν και πια δεν τα υποφέρω

Με γέρασαν πριν τρέξω σε αλάνες
Με κούρασαν πριν ενηλικιωθώ
Και πριν μια καραμέλα να γευθώ
Με τάισαν, να θρέψω, κουραμάνες

Με στόλισαν με όνομα μοιραίο
Μεγάλωσα με γέλιο ατροφικό
Μέσα μου, δε μεγάλωσε κι αυτό
Δε φάνηκε από ‘μένα πιο γενναίο

Ποιον πόνο να ιστορήσω για να δούμε
Ποιος γέρασε απ’ τους δυο μας πιο νωρίς;
Δε μας γερνούν τα χρόνια μας χωρίς
Μες στην ψυχή βαθειά να το δεχτούμε


Αφιερωμένο σε έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο και φίλο!

5 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Tα δυο τελευταια αν ηταν τριστιχα με το συγκεκριμενο μετρο παντα που αρμοζει σε ενα σονετο θα ταν το τελειο εμμετρο σονετο.
Παρολα αυτα οι στιχοι σου παντα αγγιζουν την ψυχή μου και το ξερεις

Καλησπέρα Χαρά

϶ϵ ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ ϶ϵ είπε...

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ

Που να ξέρεις τι σου ξυπνά
όταν τα μάτια σου ποτέ δεν κλείνουν
η μοίρα αποσκευές κρατά
ταξίδι πάλι σου ετοιμάζει!!!
***
Τα βλέφαρά σου έσκυψαν
και εθάμπωσε το βλέμμα
το πεπρωμένο άγνωστο
δύσκολο δρόμο στρώνει!!!
***
Κοίτα μπροστά μα άφοβα
βαθιά ανάσα πάρε
είναι ο κόπος σου βαρύς
μα πρέπει να σηκώσεις!!!
***
Πόσες φορές δεν είδες φως
και πήγες να το φτάσεις
πόσες φορές δεν κάηκες
που πήγες να το πιάσεις!!!
***
Πόσες φορές απέφευγες
το σκότος σα τον χάρο
και τελικά σε κλείδωνε
στο πιο ψυχρό κελάρι!!!
***
Στόχους χαμένους άδικα
τα μάτια σου προδίδουν
ρυτίδες βαθιές στο πρόσωπο
το παρελθόν χαράζουν!!!
***
Μιλάς με στόμα σιωπηλό
μιλάς και δε σ’ ακούνε
είναι η γλώσσα νεογνού
που μόνο εκείνο ξέρει!!!
***
Η πανοπλία εσκούριασε
λακουβιασμένη ασπίδα
και το σπαθί σου εσκέβρωσε
σκισμένη η σημαία!!!
***
Τα χέρια σου ματώσανε
και η ψυχή το ίδιο
και η καρδιά μαράζωσε
το ίδιο και η ελπίδα!!!
***
Πρέπει τη δύναμη να βρεις
να ορθώσεις το κορμί σου
ο αγώνας δεν τελείωσε
απάνω στο πετσί σου!!!
***


Τα μάτια κράτα ανοιχτά
κι ας θέλουνε να κλείσουν
πρέπει να δεις κατάματα
αυτά που είναι να’ ρθουν!!!
***
Την μάχη την ξανάδωσες
και θα τη δώσεις πάλι
είναι γραφτό να πολεμάς
όσο χτυπά η καρδιά σου!!!
***
Την μέρα που θα κοιμηθείς
την ώρα που θα φεύγεις
κοιτάξου γύρω σου να δεις
και γέλασε για λίγο!!!
***
Στα λαβωμένα όνειρα
οι μάχες ήταν νίκες
σα Σπαρτιάτης πάλεψες
μπροστά στις Θερμοπύλες!!!
***
Οι αξίες σου ήτανε πολλές
κάποιοι θα σε θυμούνται
κι αυτοί που κάνουν πως ξεχνούν
μόνοι τους πολεμούντε!!!
***
Τώρα θα ξέρεις τι σου ξυπνά
τα μάτια σου έχουν κλείσει
η μοίρα ειρήνη υπέγραψε
άσπρο πανί υψώνει!!!
***
Σωκράτης Ε. Αντωνακάκης
Γενικός Χειρουργός

϶ϵ ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ ϶ϵ είπε...

Αρχαία Ελληνίδα Μάνα…
…Μια Αθηναία ηλικιωμένη μάνα κάθεται σε ύψωμα με τον μικρό της γιό και περιμένει με αγωνία την άφιξη του μεγάλου της γιού που πολέμησε σε κάποια μεγάλη μάχη. Η μάνα άκουσε, ότι επέστρεψαν τα Αθηναϊκά πολεμικά πλοία με τους επιζώντες Έλληνες στρατιώτες. Η μάχη στάθηκε επιτυχής και νικηφόρα. Η μάνα παρακαλεί επίμονα και αγωνιωδώς τον μικρό της γιό, να βλέπει μακριά στον ορίζοντα, μήπως και δει τον αδερφό του να’ ρχεται. Η μάνα έχει κακό προαίσθημα…

Τη μάχη την κερδίσαμε με αρετή και πνεύμα
και οι θεοί γιορτάζουνε την νίκη της Ελλάδας.
Για κοίτα στον ορίζοντα και πε μου αν τον βλέπεις,
η μάχη ετελείωσε, ακούστηκε στην Αθήνα.
Τα πλοία γυρίσαν στη στεριά, γέμισαν τα λιμάνια
και στρατιώτες Έλληνες τα χώματα φιλούσαν.
Για πε μου γιέ μου αν έρχεται, για πε μου αν τον βλέπεις,
μου είπε πως θα’ ρχότανε πρώτος να μ’ αγκαλιάσει.
Για κοίτα στον ορίζοντα και πε μου αν βλέπεις σκόνη,
αν βλέπεις σκόνη έρχεται, αν όχι πες μου ψέμα.
Να έρθει πίσω σπίτι του κι ας είναι λαβωμένος,
δεν είναι ντροπή να αιμορραγείς για χάρη της Αθήνας.
Μη μείνει πίσω ήρωας και πίσω απ’ την ασπίδα,
να πολεμά τον χάροντα με το σπαθί στο χέρι.
Δε θέλω εγώ αγάλματα, με το κορμί του γιού μου,
θέλω την σάρκα του ζεστή, το αίμα του να βράζει.
Μα πες μου γιέ μου, βλέπεις τον, μα πες μου πριν πεθάνω,
πες μου πως έρχεται γερός κι ας είναι λαβωμένος.
Θυμάσαι τον πατέρα σου, αυτός ποτέ δεν ήρθε,
στη μάχη που πολέμησε, για χάρη της Αθήνας.
Μα πες μου η σκόνη εφάνηκε, φάνηκε το παιδί μου,
ή πήγε στον πατέρα του, χωρίς να χαιρετήσει.
Θεοί του Ολύμπου δείξτε μου, στον ορίζοντα το γιό μου,
ή κάντε με σκόνη για να δω, τον γιό μου ν’ ανταμώνει.
Ανάθεμά σε Αθηνά, ανάθεμά σε Δία…

του Σωκράτη Ε. Αντωνακάκη
Γενικού Χειρουργού

Tonia είπε...

Ας σου μουρμουρίσω κι εγώ...πως γράφεις ωραία.

Συνέχισε, θα έρχομαι

Ανώνυμος είπε...

"Έναν τρελό χορό μόνη σου
τώρα να χορέψεις
μ΄ ένα στροβίλισμα
αιθέριο ποθεινό
μέσα στην έκσταση
την μοναξιά σου να πλανέψεις
με παρτενέρ
το πιο κρυφό σου μυστικό.."
Όνομα μοιραίο.. Που δεν ξεχνιέται
που στις συννεφιασμένες μέρες
του μυαλού σ΄ αποζητά
και γέρνει δίπλα σου
να ξαναθυμηθεί Χαρά..

Ανάλαφρο χάδι πάντα
οι στίχοι σου Χαρά μου..
Τη θερμή καλησπέρα μου..