Από μικρή θυμάμαι μία πικρή ιστορία
Που μου ‘λεγε η μάνα μου πριν αποκοιμηθεί
Κι εγώ πάντα την άκουγα μ’ άπλετη αγωνία
Ελπίζοντας πως κάποτε θ’ άλλαζε η τροπή
Έλεγε, για μια μάνα που ‘χε ένα αγόρι
Μονάκριβο κι αμύθητο, γι’ αυτήνα θησαυρό
Μα αγάπησε μια μέγαιρα και έφερε για κόρη,
Στην άμοιρη τη μάνα του, που ‘χε κακό σκοπό
Συνέχεια του κλαιγότανε και του παραπονιόταν
Του έλεγε πως ένιωθε πως δεν την αγαπά
Κι από μια απόδειξη τρανή μονάχα θα πιανόταν
Που θα την έκανε να δει πως μόνο αυτή μετρά
Αφού λοιπόν το σκέφτηκε, και μέσα της το βρήκε
Παρήγγειλε του άντρα της, τι θε για να πειστεί
Με μια ιδέα άρρωστη που στο μυαλό της μπήκε
Ζήτησε απ’ τη μάνα του, να πάρει τη ζωή
Ο έρωτας αρρώστια και εθισμός ακραίος
Τον έφτασε στης μάνας του, την πόρτα την αυγή
Και ήτανε και για τους δυο ο ασπασμός μοιραίος
Και δεν ξημέρωσε ξανά, στης μάνας την αυλή
Τρέχει λοιπόν ο μορφονιός με την καρδιά στο χέρι
Να πάει στη γυναίκα του, αυτό που του ‘χε πει
Μα από τη λαχτάρα του σκοντάφτει σε μαδέρι
Και πέφτει δυνατά στη γη, βγάζοντας μια κραυγή
Τότε ακούει την καρδιά γλυκά να τον ρωτάει
«Μου χτύπησες αγόρι μου; Μου πόνεσες πολύ;»
Βλέπεις, της μάνας η καρδιά όλα τα συγχωράει
Κι ας βύζαξε απ’ τα στήθη της, Ιούδα για παιδί
.
.
.
Έτσι έχω μάθει ν’ αγαπώ κι εγώ με την καρδιά μου
Και δε μετάνιωσα ποτέ για όπου έχω δοθεί
Κι οι μαχαιριές που δέχτηκα, δε σκίσαν την καρδιά μου
Αντίθετα μου μάθανε πώς να ‘μαι δυνατή
Η αληθινή αγάπη…. ζει πέρα απ’ την ζωή
