Τρύπιες Ψυχές

Δεν καταφέραμε να δούμε την ουσία

Κοιτώντας κάπως μ' αδιάφορες ματιές

Σαν μαύρο σύννεφο χωρίς καμιά αιτία

Απλά εμφανίστηκε και χάθηκε στο χθες

Δεν καταφέραμε κατάματα να δούμε

Αυτό το μαύρο που κρυβόταν σαν χτικιο

Μες στα σκοτάδια μας δεν ψάξαμε να βρούμε

Πως θα γεννησουμε γαλάζιο ουρανό

Δεν καταφέραμε να πούμε απλές αλήθειες

Μικρές κι ασήμαντες τις συραμε στη γη

Κάναμε φίλες μας αρρώστιες και συνήθειες

Και απορούμε με όσα ζούμε απαθή

Μας καταφέρανε χτυπήματα μοιραία

Και μας τρυπήσανε για πάντα την ψυχή

Τ'  άσχημα ντύθηκαν με ψέματα ωραία

Κι εξαφανίστηκαν αξίες κι ηθική

Τρύπιες ψυχές που ζουν σε γυάλινο κλουβί....

10/1/24

 

Η αγάπη μας...

 Η αγάπη μας...

Έζησε νύχτες σε σεντόνια ιδρωμένα

Και τσαλακωθηκε ανάμεσα σε αυτά
Γυμνή κι απέριττη μας κοίταζε σαν ένα
Όταν χανόμασταν στην δίνη που γεννά

Η αγάπη μας....
Η μόνη αλήθεια που δεν πρόκειται να σβήσει
Κάθε στιγμή... ένας αιώνας, μια ζωή
Με τα υγρά της χείλη μας είχε φιλήσει
Κι οι μυρωδιές μας ενώθηκαν εσαεί

Η αγάπη μας...
Έργο βουβό μόνο με αισθήματα κι αφή
Κι ένα τραγούδι που κάνεις δεν έχει πει
Ενα στιχάκι μεθυσμένο πριν γραφτεί
Πάνω σε μια χαρτοπετσέτα και σκιστεί

Η αγάπη μας....
Έζησε μέσα σε μεγάλα και μικρά
Πότε δεν έδωσε λίγα ή τα μισά
Ήταν αλήθεια, σώμα, χρώμα και πνοή
Κι ολα τα λόγια που κάνεις μας δεν θα πει

Η αγάπη μας....
χάθηκε ετσι απλά.... ημέρα Κυριακή...

Άστεγη

 

Βρέχει και σήμερα και ρίχνει αστραπές
Και σε θυμάμαι “μη φοβάσαι” να μου λες
Και σε κοιτώ, δίπλα μου κάθεσαι ξανά
Ήρθες και πάλι σαν σκιά για συντροφιά

Κάθεσαι πάλι εκεί στην γνώριμη γωνιά
Καπνίζεις, σκέφτεσαι και δεν βγάζεις μιλιά
Και σε κοιτώ σαν να μην έφυγες ποτέ
Δίπλα σου πάντοτε μια κούπα με καφέ

Από το μπάνιο μου φωνάζεις για να ‘ρθω
Τρίβω την πλάτη σου και πονηρά γελώ
Κάνεις χαζά κι ενώ γελάμε σαν παιδιά
Κλείνω τα μάτια μου και πάλι… ερημιά

Ξαπλώνω μόνη μου στον καναπέ εκεί
Εκεί που μάθαμε αγάπη τι θα πει
Το μαξιλάρι σου έχω τώρα συντροφιά
Με την κουβέρτα σου σκεπάζω ότι πονά

Και μ’ αγκαλιάζεις μες στον ύπνο σου σφιχτά
Μ’ άφησες άστεγη και βρέχει δυνατά...

Λυπάμαι τόσο...

 

Λυπάμαι τόσο...

Που δεν κατάφερα όσα θέλεις να σου δώσω
Κι όλα όσα ένιωσα, δεν ένιωσες στο τόσο
Με κατακρίνεις, με πονάς και τι να σώσω;
Όσα μου στέρησες δεν θα σου τα χρεώσω
Απλά σ’ αφήνω μες σε θύμησες παλιές

Και θα θυμάμαι...

Τις λίγες όμορφες στιγμές και ας πονάνε
Θα κλέβω λίγο απ’ το χθες και θα κοιμάμαι
Πάνω στα όνειρα που έγιναν πληγές
Δεν με λογάριασες σωστά και δες μιλάμε 
Σαν ξένοι τώρα πια με τακτ κι υπεκφυγές

Απλά λυπάμαι...

Που την σελίδα μας για πάντα την γυρνάμε
Κι όλα εκείνα που με χρέωσες φοβάμαι
Θα ‘ρθει μια μέρα όνειρα που θα μετράμε
Και δεν θα έρχονται όσο και να το θες
Αυτά που άφησες και πλήγωσες στο χθες

Όλα ένα ψέμα

Να του πείτε είμαι εντάξει
Όλα τα ‘βαλα σε τάξη
Κι έχω πια μια όμορφη ζωή
Να του πείτε πως γελάω
Και εμένα αγαπάω
Έμαθα να ζω κάθε στιγμή

Μην του πείτε πως δεν βγαίνω
Και στο σπίτι μόνη μένω
Κλαίγοντας τα βράδια σαν παιδί
Το χαμόγελο έχω χάσει
Πάτο λένε έχω πιάσει
Και πονάω τώρα πιο πολύ


Μα η αλήθεια θα ‘ναι πάντοτε αυτή...

Πόσα η καρδιά ν’ αντέξει
Που σου κρατά μια θέση
Και περιμένει πίσω για να ‘ρθεις
Όσα ψέματα κι αν λέω
Για ‘σένα αναπνέω
Αυτά που νιώθεις πως να τ’ αρνηθείς;


Να του πείτε δε με νοιάζει
Με ποια ζει, ποιαν αγκαλιάζει
Ή ξυπνάει μόνος το πρωί
Μέσα μου έχει τελειώσει
Και δεν έχω ξανανιώσει 
Τόσο ελεύθερη και δυνατή

Σε μια στιγμή

 

Θυμάμαι μια ζωή να προσπαθώ
Θυμάμαι ν’ αγωνίζομαι για όλα
Θυμάμαι πόσο ξέχασα να ζω
Σαν deja vu σε δρόμο καρμανιόλα

Ξεχάστηκα σαν να ‘μουνα παιδί
Σ’ αλάνες σαν αρένες με θηρία
Στις μάχες πάντα ήμουν δυνατή
Πολέμαγα με πάθος και μανία

Τον δρόμο μου τον έχανα συχνά
Και πάντα σ’ αδιέξοδα με φόρα
Σαν έπεφτα, ένιωθα την χαρά
Που γλίτωσα αλώβητη απ’ όλα

Το πλήρωμα του χρόνου όμως εκεί
Με κοίταζε που δεν τα παρατούσα
Κι όσα δεν φέρνει ο χρόνος, μια στιγμή
Και ξέχασα ποια νίκη διεκδικούσα

Συγχώρα με που κλαίω σαν παιδί

Δεν έμαθα ποτέ μάχες να χάνω

Κι αν έχει το σαρκίο μου φθαρεί 

Συγχώρα με, μα πίσω εγώ δεν κάνω!

Απ' την αρχή

 

Πάλι τα ίδια να περνάς
Να ξεκινάς, να προχωράς
Πάλι τα ίδια απ’ την αρχή
Χίλιες φυγές και μια ζωή
 
Δένω έναν κόμπο την καρδιά
Κοιτώ στα μάτια τα παλιά
Τα χείλη σφίγγω να πνιγεί
Το δάκρυ μου κι ένα γιατί
 
Ξέρω πως πλέον είν’ αργά
Μου το ψιθύρισε η καρδιά
Μάταια όταν προσπαθείς
Κουράζεσαι κι αποχωρείς
 
Κανένας δεν υποχωρεί
Χάθηκαν κι οι συμβιβασμοί
Συζήτηση σχεδόν καμιά
Μια σου και μία μου ξανά
 
Μονάχα ο εγωισμός
Κύριος κι άρχων οδηγός
Στις σχέσεις πάντα κυριαρχεί
Κι άκρη δε βγαίνει όσο ζει
 
Καθένας θέλει κι απαιτεί
Όσα έμαθε από παιδί
Πίσω στα θέλω του κανείς
Και είναι μόνο ν’ απορείς
 
Που πήγε η αγάπη ρε παιδιά;
Πως ζούμε μες στην μοναξιά;
Που πήγαν λόγια, ιδανικά;
Πως ζούμε πια χωρίς καρδιά;
 
Πως και γιατί και όπου βγει...
Πάμε σου λέω απ’ την αρχή...

Άδεια Χέρια

Τα χέρια μου πια άδεια και βουβά
Θλιμμένα με κοιτούν κι απορημένα
Ρυτίδιασαν στου χρόνου τα μισά
Και γέρασαν στο πλάι κρεμασμένα

Μου μίλαγαν το βράδυ σιωπηλά
Άλλοτε με χαρά εκστιασιασμένα
Και άλλοτε με πόνο φωναχτά
Ζητούσαν εξηγήσεις θυμωμένα

Περάσανε τα χρόνια βιαστικά
Με μύριες αναμνήσεις χαραγμένα
Τα σφίγγω και χτυπάω μια μπουνιά
Στην μοίρα μου και όλα τα γραμμένα

Λυπάμαι που δεν μου ‘μεινε καρδιά
Μα δύο χέρια κόκκινα βαμμένα
Που κουβαλάω σαν κλαδιά ξερά
Και με αγγίζουν σαν να είναι ξένα!

Νίκη

Γελάς και κρύβεις το σκοτάδι το πυκνό
Στον νου π’ απλώνεται και κάθε κύτταρό σου
Τις απουσίες σου στα βλέφαρα μετρώ
Στα μαύρο πνίγηκε το κάθε τι δικό σου
 
Στο πρόσωπό σου που όλο νάζι μου μιλά
Θαρρείς κρεμάστηκαν στιγμές, ώρες κι αιώνες
Κάθε σου ανάμνηση, χρεώθηκε ακριβά
Τα καλοκαίρια σου σαν πένθιμοι χειμώνες
 
Κι όλο γελάς κι όλα μου λες καλά θα πάνε
“ Κοίτα μπροστά κι όλα όσα φύγαν δε γυρνάνε
   Θα ‘ρθούνε μέρες δίχως άλλη τρικυμία
   Ζούμε στο τώρα κι αυτό έχει μόνο αξία”
 
Και σε κοιτάζω με τα μάτια βουρκωμένα
Πόνεσες ίσως πιο πολύ απ’ τον καθένα
Κι όμως στα μάτια σου η λαμψη με θαμπώνει
Πιο δυνατή σε κάνει ότι σε σκοτώνει....   τελικά....

Αφιερωμένο και γραμμένο για έναν από τους πιο δυνατούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει σε αυτήν την πλάση κι έχω την τύχη να την αποκαλώ "φίλη μου".... στην Νίκη μου ( scarlet1977 )

Χίλια χρόνια πριν...

 

Ήθελα να περνάω καλά
Να ζήσω κάθε ομορφιά
Χάθηκα μες στους ουρανούς
Παιδί, κανέναν δεν ακούς
 
Με οδηγό μου την καρδιά
Άνοιξα μόνη τα φτερά
Και δεν λογάριασα λεπτό
Που θα σταθώ και τι θα βρω
 
Μέσα μου το ‘ξερα καλά
Πόσο σκληρά, αναπόφευκτα
Κάθε ρυτίδα στην ψυχή
Θα πλήρωνα κάποια στιγμή
 
Το τίμημα είν’ ακριβό
Τον δρόμο πίσω για να βρω
Στους ώμους σήκωσα βαρύ
Σταυρό και κάθε μου ενοχή
 
Ξέρω δεν είμαι μόνο εγώ
Που μετανιώνω κι απορώ
Πως πέρασε έτσι μια ζωή
Λάθη, πληγές και μια φυγή
 
Τώρα στους δρόμους τριγυρνώ
Εκεί που ζούσα από μωρό
Κανείς δεν με γνωρίζει πια
Φίλη μου μόνο η μοναξιά
 
Να ζήσω θα ‘θελα ξανά
Χωρίς να νιώθω λησμονιά
Να ‘χα ακόμα μια ζωή
Που όμως θα ήταν αρκετή
 
Λείπεις εσύ, μια αγκαλιά
Της μάνας μου η μυρωδιά
Σαν πάρτυ έμοιαζε το  νυν
Μ’ αυτό ήταν χίλια χρόνια πριν...