Κραυγές

Αγάπη μου, έκατσα σήμερα μετά από πολύ καιρό να σου μιλήσω όπως παλιά… πήρα τον καφέ μου, τα τσιγάρα και το τασάκι δίπλα μου, άνοιξα το κουτί με τα πράγματα σου, τις φωτογραφίες μας, τα δώρα σου, τις αναμνήσεις μας και είπα να σου μιλήσω, να σου πω όλα όσα έχουν συμβεί στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια….. όλα που μου δίνουν χαρά κι όλα όσα με θλίβουν… όπως τότε….. θυμάσαι;

Άναψα το τσιγάρο μου και ήπια μια γουλιά καφέ προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη και να δω από που να ξεκινήσω, έχω βλέπεις τόσα πολλά να σου πω και το γαμωτο είναι ότι δε θυμάμαι από που ακριβώς πρέπει να αρχίσω. Πότε ακριβώς χάθηκες; Που σταμάτησε η κοινή πορεία μας; Από πού ξεκίνησα μόνη μου; Μέχρι ποιο σημείο ήσουνα πλάι μου; Τώρα το συνειδητοποίησα πως δε θυμάμαι…. Δεν ήθελα να θυμάμαι και σιγά σιγά κατάφερα να σβήσω όλες τις άσχημες στιγμές μας…. Μόνο τις όμορφες κράτησα….. να με πονάνε κάθε μέρα που περνάει και πιο πολύ…. Τι περίεργο που είναι να σε πονάνε τόσο πολύ ένα μάτσο όμορφες στιγμές…. Οι όμορφες στιγμές είναι για να μας χαρίζουνε χαρά…..

Και πήγα να αρχίσω να σου λέω μα… φωνή δεν έβγαινε από το στόμα μου μόνο κραυγές….. άναρθρες κραυγές …..
κραυγές απελπισίας
κραυγές προσμονής
κραυγές αγάπης
κραυγές πόνου
κραυγές ελπίδας
κραυγές γεμάτες ερωτήματα
κραυγές αναζήτησης
κραυγές γεμάτες «για πάντα»
κραυγές ουρλιαχτά
κραυγές αναμνήσεων…….
Ήξερες μάτια μου ότι έχουμε τόσες πολλές κραυγές; Εγώ μόλις το ανακάλυψα!!!
Το ξέρω όμως ότι με καταλαβαίνεις…. Το ξέρω πως τις αποκωδικοποιείς στο δευτερόλεπτο…πάντα τα καταλάβαινες όλα μου… ακόμα και την σιωπή μου….κι εκείνη η ρουφιάνα η σιωπή, σου τα έλεγε όλα… κι εσύ την άκουγες προσεχτικά κι άξαφνα άρχιζες να μου απαντάς σε όλα μου τα ερωτήματα, χωρίς να σ’ έχω ρωτήσει τίποτα…θυμάσαι;;;

Τώρα αγάπη μου, στέρεψα από σιωπές…. Μόνο κραυγές μου μείνανε για να σου μιλάω αλλά ξέρεις ποια είναι η διαφορά πια;;;;
.
.
.
.
.
Δεν περιμένω να μου απαντήσεις.