Μάθημα ζωής

Γύριζα στο ρολόι μου τους δείκτες της ζωής
Και σ’ είδα εκεί να στέκεσαι ψυχρός κι επιμελής
Γκρίζο κοστούμι φόραγες μ’ άσπρη πουκαμισιά
Με τα γυαλιά ν’ αντανακλούν φόβους και ουρλιαχτά

Δίπλα στον μαυροπίνακα όρθια η Λενιώ
-Δεν έμαθες το μάθημα; για θα σου δείξω εγώ!
-Δάσκαλε, σε παρακαλώ, άλλο μη με χτυπάς!
Πονάει βαθιά αυτή η σκιά της μαύρης μελανιάς

-Μην την χτυπάς πια!!! ούρλιαξα κι έτρεξα να χωθώ
Ανάμεσα στον σάτυρο και την μικρή Λενιώ
-Δε βλέπεις πως γκριζάρανε τα μαύρα της μαλλιά;
Τα δέρμα τσαλακώθηκε και γέρασε η καρδιά

Πάψε, φτάνει πια ο στραγγαλισμός της άσπιλης ψυχής
Μπροστά στους μαθητές σου μέλλει να δικαστείς
Δίχως κοινό, κατήγορους, μάρτυρες, δικαστές
Θα σου χρεώσω μ’ ασπασμό, ισόβιους εραστές

Φύλαξα μες στα χέρια μου τα δάκρυα της Λενιώς
Τα ξέπλυνα απ’ την ντροπή που πλάθει ο βιασμός
Αυτό το μάθημα ζωής να ‘βγαινε απ’ τα σχολειά
Να μην δασκαλευτεί ποτέ ξανά σ’ άλλα παιδιά.