Έσκαψα λάκκους με τα χέρια, να κρυφτώ
Έσπασα δείκτες από όσα είχα ρολόγια
Φόρεσα μάσκα να γελάσω τον καιρό
Είχα το μέλλον κλειδωμένο σε υπόγεια
Πήρα μαγνήτες, την πυξίδα να γυρνώ
Και με τα όνειρα δεν έχω πια παρτίδες
Έθαψα λάφυρα από πόλεμο ιερό
Και πια το έμαθα πως κόβουν οι λεπίδες
Χώρεσα θύμισες, όμορφες και ψυχρές
Σε έναν σάκο από φωτιά κι από ατσάλι
Πλήγωσα ξύνοντας θάλασσες αφορμές
Που με προέτρεπαν να αφεθώ και πάλι
Ότι κι αν έκανα, ντρέπομαι να το πω
Μα δεν κατάφερα τον χρόνο να ‘μερώσω
Κι όσο κι αν φαίνεται στα μάτια σου σκληρό
Θέλησα μέσα μου στυγνά να με σκοτώσω!
Επειδή δε γίνεται να σκοτώσουμε το παρελθόν μας και να αγνοήσουμε το μέλλον μας ας δεχτούμε την ζωή έτσι απλά….. όπως μας δίνεται…… και όλα τα κομμάτια της δικά μας είναι….. το παρελθόν με το μέλλον συμπληρώνουν το παζλ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου