Με νίκησαν ο οίκτος κι η συνήθεια
Μου τράβηξαν μια μαχαιριά κι αιμορραγώ
Με τύλιξαν στα γκρίζα τους τα δίχτυα
Και σαν ψαράκι στην στεριά ψυχορραγώ
Με πότισαν κρασί και με μεθύσαν
Για να μη δω που καρτερούσαν την στιγμή
Που σαν όλα τα τείχη πολιόρκησαν
Ορμηξαν μέσα μου σαν Δούρεια εισβολή
Μου στρώσαν να πλαγιάσω με το Μέλλον
Κι αυτό με τύλιξε μ’ ολόλευκα πανιά
Μ’ έφτασε ως την πόρτα των αγγέλων
Ν’ ακροβατώ… να μην πατάω σταθερά
Σαν ερπετά συρθήκανε στο χώμα
Και με τραβήξαν δυνατά κάτω στην γη
Το Μέλλον μου σταυρώσαν μες στο γιόμα
Κι εγώ κατέληξα εδώ…μια σκιά γυμνή
Με νίκησαν ο οίκτος κι η συνήθεια
Κι ας πάλεψα και με ψυχή και με καρδιά
Τωρα κατάλαβα την μόνη αλήθεια
Το ριζικό, κανείς ποτέ του δεν νικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου