Κι εσύ....

Γυρίζω πάλι σα νυχτώνει στο κλουβί μου
Με βήμα αργό και σταθερό θα υποκύψω
Θα φτύσω άλλη μια βρισιά στην ύπαρξη μου
Που δεν κατάφερα τον δρόμο μου να ορίσω

Μπροστά στην πόρτα θ’ αποθέσω το στεφάνι
Για τις ζωές που θα πενθώ ώσπου να δύσω
Για όσα βούτηξα βαθιά μες στο μελάνι
Το ριζικό μου προσπαθώντας να ξορκίσω

Κι εσύ μου στέκεσαι σα φάρος σε λιμάνι
Πάντα εκεί καμαρωτός κι ελπιδοφόρος
Μου λες πως είμαστε απ’ το ίδιο το χαρμάνι
Μα εγώ γεννήθηκα απ’ την γη διωγμένος σπόρος

Δεν ζω! Υπάρχω για έναν λόγο που δεν βρίσκω
Και καρτερώ για μια στιγμή όλη δικιά μου
Να πω ζωή, πως σ’ έχασα σ’ ένα μου ρίσκο
Σε μια ζαριά, που ‘χα ποντάρει τα φτερά μου

Κι εσύ μου λες μικρή η ζωή και δε σου φτάνει
Θα ‘θελες άλλες δυο, μαζί μου για να ζήσεις
Μα πάνε χρόνια τώρα που έχω πια πεθάνει
Σου λέω « είμαι άψυχο σκαρί… θα ναυαγήσεις»