Εγώ είμαι η Χαρά! ζωή – ετών 30 –
δε σου ‘χω ξανασυστηθεί
Σ’ ενέχυρο, στην Κηφισιά σ’ είχα πουλήσει
και ζούσα με τα δανεικά
Σου ‘στελνα γράμματα ψυχής – πώς να τα λάβεις; -
όλα με διεύθυνση ελλιπής
Την πόρτα μου άφησα ανοιχτά μα εσύ στεκόσουν
στο κεφαλόσκαλο μπροστά
Έχω πετάξει αποσκευές – τα περιττά μου –
απολιθώματα του χθες
Με μια ελεύθερη ψυχή ζούσα από πάντα
τρέμοντας μην παγιδευτεί
Και άθελά μου εν αγνοία; την παγίδα μου
ονομάτισα θυσία
Ερήμην μου με λύγισαν – με δυο καπέλα –
οι ενοχές με προίκισαν
Οι γύρω μου, οι συγγενείς – τόσο άγνωστοι! –
δε μ’ ένιωσε ποτέ κανείς
Κι ένα απόγευμα θαρρώ – Μάρτης πως ήταν –
έπαψα να σε καρτερώ
Το καπελάκι μου στραβά, φορώ και τρέχω
σε ουτοπίας ακρογιαλιά
Και σου συστήνομαι ευθύς, κι αν σου χρωστούσα
τώρα ξοφλάω μετρητοίς.
Το ποιήμα είναι εμπνευσμένο απο το ομοτιτλο βιβλίο της Αλκυόνη Παπαδάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου