Ξέρεις τι 'ναι;

Ξέρεις τι ‘ναι να μιλάς με την σιωπή
Να αγγίζεις τις χορδές του παραλόγου;
Να αφήνεσαι στο τέλμα του διαλόγου
Να μην νιώθεις ούτε βράδυ ούτε πρωί;

Ξέρεις τι ‘ναι να μην έχεις πια καρδιά
Μόνο κρύα συναισθήματα ντυμένα
Με χαμόγελα που μοιάζουν κι αυτά ξένα
Δανεικά από του τότε την χαρά;

Ξέρεις τι ‘ναι να ‘μαι εδώ στο πουθενά
Κι όλοι οι άλλοι στο περίπου και στο τώρα;
Να με ντύνουν οι σταγόνες απ’ την μπόρα
Που σχημάτισε στα μάτια η παγωνιά;

Ξέρεις τι ‘ναι να ‘χεις μείνει στα μισά
Ενός δρόμου που σ’ ορκίστηκε το πάντα;
Και στο τέλος να μετράς με τον εξάντα
Για να βρεις σε ποια γωνιά χάθηκες πια;

Ξέρεις τι ‘ναι να φοβάσαι πια να δεις
Τις πληγές που ‘χουν ανοίξει με τρυπάνι;
Κι ούτε χώμα ούτε τσιμέντο πια δεν πιάνει
Να τις κλείσει κι απ’ αυτές ν’ απαλλαγείς!


Αν το ξέρεις, τότε πάψε να ρωτάς
Γιατί νοίκιασε η θλίψη μες στα μάτια μου δυάρι!