Οδοστρωτήρας η ζωή, μου είχες πει
Κι εμείς απλώνουμε σα δρόμος που μακραίνει
Κάποιες φορές με άμμο στρώνεται ψιλή
Και άλλες πάλι με χαλίκι που ματώνει
Αλλού οι κόκκοι του απλώνονται ζεστοί
Κι αλλού χαλίκι μόνο κρύο και βρεγμένο
Ότι κι αν σου ‘λαχε στο δρόμο να στρωθεί
Είναι δική σου επιλογή και πεπρωμένο
Κοιτώ μπροστά, μύρια χρώματα κοσμούν
Τον κάθε δρόμο που ‘ναι σα ταπετσαρία
Οι εναλλαγές μαύρου και γκρι κυριαρχούν
Κι ας προσπαθεί να επιβληθεί η ευτυχία
Μα πιο πολύ θέλω να ξες πως με λυπούν
Δρόμοι που κόπηκαν πριν καν να ξεκινήσουν
Όλοι οι υπόλοιποι έτσι ή αλλιώς, κυλούν
Γι’ αυτούς πονώ που άλλο δε θα προχωρήσουν
4 σχόλια:
πολύ όμορφη σύλληψη, πολύ όμορφα δωσμένη...
Χαίρομαι που σε ανακάλυψα.
Καλό σ/κ Χαρά μου.
Ηλέκτρα
Yπέροχο Χαρά μου.. Να σαι καλα καρδιά μου..
Χαρά μου καλησπέρα. Ψιλοχαθήκαμε λίγο, πολύ το τρέξιμο, τα ξέρεις. Η εκτίμηση μου και η αγάπη μου προς τη γραφή σου και το πρόσωπο σου παραμένει απεριόριστη. Υπέροχο κι αυτό το ποίημα σου. Όμορφη να είναι η εβδομάδα σου. Φιλιά.
Kαιρο ειχα να σε διαβασω βρε...Τι το θελα ομως...Οδοστρωτηρας στης ψυχης τα θελω εγινες...Την αγαπη μου !!!!!!
Δημοσίευση σχολίου