Κυριακή 20 Μαΐου 2007

Πόσο σε χαίρομαι



Τι να ευχηθώ που δε σου το ‘χουνε χαρίσει;
Αγάπη, έρωτες, φιλίες έχεις πολλές
Πάντοτε κέρδιζες αυτό που ‘χεις ποθήσει
Χωρίς κολλήματα και δύσκολες στιγμές

Η τύχη πάντοτε σου στάθηκε σα φίλη
Πιστή και μόνιμα στο πλάι σου εκεί
Αιθέριο άρωμα στου δρόμου το καντήλι
Έσταζε κλείνοντας κάθε μικρή πληγή

Πόσο σε χαίρομαι για όσα δεν έχεις νιώσει
Και που η ζωή σου κήπος είναι ανθιστός
Καμία πίκρα η ζωή να μη σου δώσει
Και ως το τέλος πάντα να ‘σαι γελαστός

Θα σ’ ευχηθώ λοιπόν, το δάκρυ μου μη νιώσεις
Και όσα πέρασα, ποτέ μην αισθανθείς
Εσύ στον κόσμο ήρθες όνειρα να βιώσεις
Κι εγώ να γίνω σκαλοπάτι να διαβείς…

3 σχόλια:

hliaxtida είπε...

Τι να ευχηθώ που δεν στοχουν χαρισει
αγάπη έρωτες φιλίες ειχες πολλες
πάντοτε κέρδιζες αυτο που ειχες ποθήσει
έστω κιαν ήταν για ελάχιστες στιγμες

Πόσο λυπάμαι όμως για κείνα που ξεφύγαν
για όσα σου έχει πάρει μακριά ο εγωισμός
έφερες στην ζωή σου δάκρυ πίκρα
και στην αγάπη μας δεν στάθηκες φρουρός

Ξέρω πως όταν δάκρυσα δεν ένιωσες τον πόνο
μα τωρα εσυ δακρύζεις πιο πολυ
και γω τον πόνο σου αγαπη μου βιώνω
έγινες μεσα μου αόρατη πληγή..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Εκείνος που δεν πόνεσε δεν εκτίμησε ποτέ τίποτα.
Κι ας βρέθηκαν στον δρόμο του άνθρωποι ανατολές κι άνθρωποι ηλιοβασιλέματα.
Τι κι αν φθάσει στα χρόνια εκείνα που θα καταλάβει πως ήταν ότι ζήτησε εκείνοι οι άνθρωποι.
Δεν ωφελεί.
Έχει ματώσει τις ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα.
Κ’ ίσως εκείνα να μη κατάφεραν ποτέ να ξαναγίνουν βήμα κι απέμεινα σκαλοπάτι να διαβαίνουν οι περαστικοί…

Το διάβαζα μέρες τώρα, κ’ ήθελα να πονέσω για να γράψω…
Ευχαριστώ..

Ντέρος Γιώργος είπε...

Εγω να δεις ποσο το χαιρομαι που μου χαριζεις απλοχερα εμπνευση...Ειδικα το κλεισιμο...Πειρασμος...φιλια !!!!!!