Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

Αναρωτιέμαι



Αναρωτιέμαι αν μπορείς να συγχωρέσεις
Κι όλα τα σφάλματα μ’ ένα σχοινί να δέσεις
Να πάρεις φόρα και στη θάλασσα να ρίξεις
Όσα μας χώρισαν στο σ’ αγαπώ να πνίξεις

Απ’ την αρχή έλεγες πόσο μ’ αγαπούσες
Και για χατίρι μου όλα θα τα νικούσες
Κι όμως δε μου ‘δωσες μια δεύτερη ευκαιρία
Την πόρτα μου ‘κλεισες στα μούτρα με μανία

Αναρωτιέμαι αν το ξέρεις πως πονάει
Να αγαπάς, καθόλου όμως να μη μετράει
Του χαρακτήρα σου γνωρίσματα να φταίνε
Που κύκνειο άσμα λεν τα χείλη σου και καίνε

Πολλές στιγμές νιώθω πως δε με αγαπούσες
Μονάχα ευχόσουνα και το επιζητούσες
Μια αγάπη να ‘βρισκες στο δρόμο σου μοιραία
Για να τη ζήσεις και να κλείσεις την αυλαία

Αναρωτιέμαι αν με νοιάστηκες λιγάκι
Μα εσύ σαν έκλαιγα, μου ‘ριχνες και φαρμάκι
Ψέματα ερμήνευες στα δάκρυα και τις λέξεις
Μα με μια πέτρα για καρδιά, τι να πιστέψεις;

Μόνος σου έγραψες σενάριο για το τέλος
Προφασιζόμενος πως σ’ έπαιξα με μένος
Όλα τα έβαλες μέσα σου σε μια τάξη
Με καταδίκασες και σ’ όλα είσαι εντάξει


Αναρωτιέμαι αν μπορείς να αγαπήσεις…
.
.
.
Μάλλον θα πρέπει την καρδιά σου να ρωτήσεις…

2 σχόλια:

hliaxtida είπε...

Αx βρε Χαρά μου...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μόνο εκείνος που πραγματικά αγαπά συγχωράει.
Κ’ ίσως από εμένα καλύτερα εσύ να το γνωρίζεις πως έντυσαν πολλοί με το ένδυμα της αγάπης την ανάγκη να ξορκίσουν την μοναξιά τους.
Αγκάλιασαν έναν άνθρωπο και τον προδίδουν με κάθε ευκαιρία.