Κι έτσι όπως σφάλισα την πόρτα μας ξανά
Το ‘ξερα ήταν και η ύστατη φορά μας
Άλλο ένα θάνατο δε θ’ άντεχε η καρδιά
Κι ακόμα ένα από τ’ άτυχα όνειρά μας
Είχε στεγνώσει και η λάβα των ματιών
Κι άλλο αυλάκι δε μου χάραξε σαν πρώτα
Μέσα στα χέρια μου, που ήσουνα απών
Κράτησα μόνο σαν ενθύμιο μια νότα
Ένα μινόρε, σαν το πρώτο δειλινό
Εκεί στην άκρη του γκρεμού και του αντίο
Μετά τον πρώτο της ζωής μας χωρισμό
Κείνος ο πόνος τώρα μοιάζει με αστείο
Κι όμως σ’ αγάπησα τρελά και σ’ αγαπώ
Κι εσύ μ’ αγάπησες σα να ‘μουν η ζωή σου
Κι έτσι όπως σφάλισα την πόρτα μας, μισώ
Αυτό το μέλλον μου, που δε θα ‘ναι μαζί σου
8 σχόλια:
Χαρά, καλησπέρα. Σήμερα για πρώτη φορά διάβασα τα ποιήματά σου και μου άρεσαν πάρα πολύ.
"Κι έτσι όπως σφάλισα την πόρτα μας, μισώ
Αυτό το μέλλον μου, που δε θα ‘ναι μαζί σου"
Με εκφράζουν και με συγκινούν οι στίχοι σου.
Η υπεροχη Χαρά ξανά ...
καλησπέρα Χαρά μου.. καλως σε βρίσκω και πάλι..
Γεια σου αγαπημένη μου Χαρά!!!
Τέλος; Τι τέλος; Ποιό τέλος... Τι μαύρο είναι αυτό που βλέπουν τα μάτια μου;...
και μόνο που η ηρωίδα πιστεύει πως υπάρχει μέλλον και μετά,τότε δεν είναι στο τέλος.Στην αρχή είναι. και το μίσος φύγει σιγά σιγά.. ;-)
Αχ χαρά μου υπέροχη η ποίηση σου.
Κάθομαι με μια φίλη μου αργά αργα το βράδι και μελετάμε τη πίκρα που στάζουν τα λόγια σου.
Σ΄ ευχαριστούμε για τις υπέροχες στιγμές που μας άφησες στο blog σου...
Μια καλημερα για το νεο πορτοκαλί χρωμα που λατρεύω ετσι κι αλλιως και για το γλυκύτατο κοτοπουλάκι που ψάχνει το καημένο..
Φιλάκια πολλά
Χαρά μου καλημέρα. Ανανεωμένη η σελίδα σου και σαφώς πιο όμορφη και ζωηρή. Αγγίζεις πάντα με την πένα σου σε όπια απόχρωση κι αν εκφράζεσαι. Το "τέλος" είναι υπέροχο, μελαγχολικά υπέροχο όπως μελαγχολικό είναι και το βαθύτερο φλούδι του έρωτα. Την εκτίμηση μου και την αγάπη μου πάντα. Καλό ΣΚ, καλό υπόλοιπο Καλοκαιριού. Φιλιά.:-))
Χαρά,θα εκτιμούσα πολύ αν ερχόσουν να διαβάσεις ένα αφιέρωμα που έγραψα για το χωριό μου που κάηκε. Έβαλα και φωτογραφία του χωριού. Νιώθω τη ανάγκη να μοιραστώ τον πόνο μου με μπλογκόφιλους που γνωρίζω και εκτιμώ. Είναι σημαντικό για μένα.
Θαρρώ πως ταιριάζει να σχολιάσω τον... "ερωτοχτυπημένο" μελαγχολικό λυρικό λόγο σου με μια αποστροφή του ΑΓΙΟΥ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΤΗΣ ΑΣΣΙΖΗΣ (από τη Μαρία Νεφέλη του Ελύτη):
"Τι κρίμας που δε βρέθηκε το linguaphone της ηδονής ακόμη!
Τώρα που η "φύσις" λιγοστεύει και σπανίζει ο άνεμος
και οι άνθρωποι σήπονται σε δάση ολότελα φανταστικά
θα 'ταν ύψιστη σοφία να συμβιβαστούν οι Άγιοι με το σώμα τους
ν' ακούσουν πάλι των αγγέλων τη λαλιά να πέφτει σαν βροχούλα εαρινή
την ώρα που η κάθε είδους γνώση φλέγεται..."
Δημοσίευση σχολίου