Μια εκδοχή

Κι αν δε σου ζήτησα ποτέ μιαν εκδοχή

Ούτε έναν λόγο, μια αφορμή ή μια αιτία

Είναι που μέσα μου πενθούσε ένα παιδί

Για έναν πόνο δυνατό σαν αμαρτία

Κι αν δεν ανέτρεξα στις λάθος σου στιγμές

Κι όσα με πλήγωναν λόγια σου χολωμένα

Ήταν που κράταγα μέσα μου δυο ενοχές

Για όσα δεν είπα κι όσα φύλαξα κρυμμένα

Κι αν δε σου το ‘πα ότι έχω φύγει πια

Κι έκοψα κάθε αρτηρία που μας ενώνει

Είναι γιατί ζεις μες στον κόσμο σου καλά

Κι έτσι, συνήθισα κι εγώ πάντοτε μόνη

Κι αν δε σε ρώτησα ποτέ αν με πονάς

Ήταν που το ‘χες μέσα σου σα δεδομένο

Εσύ το βράδυ πάντα σπίτι να γυρνάς

Κι εγώ δυο βήματα απ’ την πόρτα να ξεμένω…