Κι εσύ… κι εγώ…

Εσύ… ένα γράμμα φυλακισμένο σ’ ένα σφραγισμένο μπουκάλι, χαμένο στον ωκεανό. Κι έτυχε… και σε βρήκα εγώ…και σε άνοιξα… διάβασα όλα όσα έγραφες και τα έκανα δικά μου… τ’ αγάπησα κι ας μην κατάλαβα ποτέ το γιατί… η αγάπη δεν δίνει εξηγήσεις… έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις και σε συγκλονίζει …κι όσο κι αν την πολεμάς είναι μάταιο, δεν πρόκειται να νικήσεις!
Κι έτσι αφέθηκα… άγγιξα κάθε σου λέξη με τα δάχτυλά μου άπειρες φορές…. λάτρεψα την εικόνα σου μέσα από τις λέξεις και μόνο…. μύρισα το άρωμα της σάρκας σου πάνω στο χαρτί… φίλησα τα γράμματα σου και σ’ αγάπησα!
Ούτε αύριο… ούτε χθες… ούτε τώρα……τίποτα δεν σκέφτηκα… τίποτα δεν υπολόγισα … κι αφέθηκα μες στο όνειρό μου… και το έζησα!
Τώρα πόνος... σαν να με μισούν τα ίδια τα σωθικά μου… σα να μ’ έχει απαρνηθεί η ίδια μου η καρδιά αλλά… ακόμα κι αυτό δε με πειράζει…… είναι ένα σημάδι ότι ζω ακόμα, αφού πονάω… αλλιώς θα ήμουνα σίγουρη πως πέθανα!
«Είσαι το δώρο μου από τον Θεό… μόνο για μένα.... για πάντα! Χωρίς εσένα δε θα αντέξω, θα χαθώ! Δε θα ζω, απλά θα υπάρχω! Θα υπάρχω σαν ένας άνθρωπος ζωντανός-νεκρός και θα παρακαλώ να λυτρωθώ από αυτήν την δυστυχία μου! Είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε μαζί για πάντα… μ’ αυτόν τον τρόπο…έτσι βασανιστικά! Δε θέλω να σε χάσω ποτέ!» έγραφε το χαρτί … αλλά… το μελάνι κάποτε ξεθωριάζει κι έφτασε κι η στιγμή που σβήστηκαν οι λέξεις σου, τα γράμματα σου και τώρα… τίποτα….κενό ατελείωτο… απύθμενο… αχόρταγο… παντοτινό!
Κι εσύ… κι εγώ … δυο μπουκάλια καλά κλεισμένα που ταξιδεύουν σε διαφορετικούς ωκεανούς… μ’ ένα γράμμα φυλακισμένο μέσα τους, που κανείς πια δεν θα διαβάσει ποτέ… μέχρι να σβηστούν για πάντα τα γράμματα και οι λέξεις τους και κανένας να μην μάθει το μυστικό τους………