Σκυταλοδρομια

Πηρα τα 5 μου (την προσκληση δηλαδη) απο τον Παλιοχαρακτηρα και συνεχιζω με την σκυταλη......

1)Μου αρεσει πολυ να διαβαζω λογοτεχνια και λιγακι ποιηση αλλα δεν εχω χρονο και γενικοτερα νευριαζω πολυ μ' εμενα που σπανια βρισκω χρονο για να κανω πραγματα που πραγματικα μ'αρεσουν...

2)Ειμαι απο τα ατομα που μου αρεσει να πνιγομαι σε μια κουταλια νερο, μαλλον γιατι γνωριζω οτι κατω απο ακραιες συνθηκες αγχους, στρες και προβληματων λειτουργω πολυ καλυτερα και ουσιαστικα ( αν θυμαμαι καλα αυτο συγκαταλεγετε στην ευρυτερη εννοια του μαζοχισμου )

3)Απεχθανομαι την αδικία, το ψεμα και την προστυχια. Παθαινω κατι σαν φρενίτιδα αν αυτα συμβούν σε 'μενα προσωπικα ή στους ανθρωπους μου αλλα.... οταν τα κανω εγω παντα βρισκω τις καλυτερες δικαιολογιες για να με δικαιολογω

4)Δε φοβαμαι τον θανατο μου αλλα τον θανατο των ανθρωπων που αγαπω γιατι αυτος θα με πονεσει περισσοτερο

5)Στη ζωη μου ενα απο τα πολλα που εμαθα ειναι πως αν δεν πατησεις τα ορια και τους φραγμους που νοητα υπάρχουνε, δε θα εχεις ζησει ποτε τιποτα! Αρα... συμπερασμα... τα όρια και οι φραγμοι ειναι εκει οχι για να μας εμποδιζουν αλλα για να εχουμε την ευχαριστηση του να τα σπαμε....

Λοιπον... θα πάρουν τα 5 μου:

1. http://www.thalamos.blogspot.com/
2. http://brujita.pblogs.gr/
3. http://katerin-anna.pblogs.gr/
4. http://acroneiro.pblogs.gr/
5. http://erwtwndromoi.blogspot.com/

Κλείσε τα χέρια μου

Κλείσε τα μάτια μου, δε θέλω πια να βλέπω
Αυτό το τέλος δεν το είχα φανταστεί
Εκεί που βάλαμε πλώρη για τα καινούρια
Γυρνά η μοίρα μου για να μ’ εκδικηθεί

Κλείσε τ’ αυτιά μου, δεν αντέχω να σ’ ακούω
Αυτά που λες σαν από ξένο μου ηχούν
Για ‘σένα ήμουν όλος ο κόσμος σου, θυμάσαι;
Πως τώρα λες, πως όλοι οι έρωτες περνούν;

Κλείσε το στόμα μου, δε θέλω να μιλήσω
Άσε μου λίγο εγωισμό, να μην μπορώ
Να πω, σ’ αγάπησα πιο πάνω απ’ την ζωή μου
Και σου χαρίστηκα άνευ όρων κι εν λευκώ

Κλείσε τα χέρια μου, ζητούν να σ’ αγκαλιάσουν
Και μόνο εσένα έχουν μάθει να κρατούν
Τώρα τ’ αφήνεις σαν κλωνάρια ξεραμένα
Σ’ ένα κορμό που χάραξες όσα πονούν

Κλείσε τα φώτα όπως θα φεύγεις
Τα μάτια μου να δουν μπορούν
Και στο σκοτάδι την μορφή σου
Να κλείνει την πόρτα σ’ όσα ‘ρθουν!

Πνιγμένα όνειρα

Αυτό το βράδυ
Μείνε να πιούμε έν’ ακόμα ποτηράκι
Και μίλησε μου
Για της αγάπης σου το άδικο σαράκι

Πες μου για ‘κείνην
Που σου χαρίστηκε ξεχνώντας την ζωή της
Και μες στην δίνη
Του έρωτα, σου δόθηκε με την ψυχή της

Μείνε απόψε
Να μου μιλάς κι εγώ απ’ την ζήλεια μου να λιώνω
Μείνε απόψε
Που δεν αγάπησα, εγώ να μετανιώνω

Και σαν θα κλάψεις
Το κάθε δάκρυ σου κι αυτό θα το ζηλεύω
Και σαν στενάζεις
Την κάθε ανάσα σου, αθόρυβα θα κλέβω

Δεν είχα τύχη
Για να γνωρίσω ένα έρωτα μοιραίο
Ήτανε λάθος
Τότε να κρύβομαι απ’ ότι ήταν ωραίο

Και τώρα που ‘ρθαν
Νύχτες και μέρες βουτηγμένες σε ανία
Και πια μονάχος
Έξω και μέσα μου ζω σαν σε εξορία


Ήρθα σε ‘σένα
Κι απόψε φίλε μου να πιούμε στην υγειά μας
Ακόμα ένα
Μπας και τα πνίξουμε για πάντα τ’ όνειρα μας

Πότε εδώ...πότε εκεί

Στην αγκαλιά του δειλινού
Πότε εδώ… πότε αλλού
Σκορπάω την ζωή μου
Στα σύννεφα του ουρανού
Σαν κλάμα ενός μικρού παιδιού
Ακούγεται η φωνή μου

Πότε εδώ και πότε εκεί
Μόνος στην ίδια διαδρομή
Το είναι μου σκοτώνω
Θυμάμαι σου το είχα πει
Σα φύγεις, σβήσε με απ’ την γη
Στην Δύση μη ματώνω

Στην ξαστεριά, περνώ θηλιά
Δεν την μπορώ την συντροφιά
Κρεμιέμαι απ’ το φεγγάρι
Μα κι η ζωή με ξεγελά
Και δε μου δίνει μια σπρωξιά
Την πίκρα μου να πάρει

Γιατί;

Γιατί μάτια μου, δε με καταλαβαίνεις;
Γιατί στη δίνη μίας τρέλας επιμένεις;
Εγώ σου χάρισα ψυχή, μυαλό και σώμα
Κι εσύ αμφιβάλεις αν σου δόθηκα ακόμα

Γιατί καρδιά μου, δε με καταλαβαίνεις;
Γιατί τον πόνο του μυαλού σου υπομένεις;
Εγώ σε κέρναγα μονάχα τις αλήθειες
Κι εσύ με χρέωνες με άνομες συνήθειες

Γιατί ψυχή μου, δε με καταλαβαίνεις;
Γιατί εικάζεις, με δικάζεις και πεθαίνεις;
Εγώ από ‘σένα αντλώ τη δύναμη και ζω
Κι εσύ με κάνεις άνευ λόγω να πονώ

Γιατί αγόρι μου, δε με καταλαβαίνεις;
Γιατί την ζήλεια και την πίκρα μόνο σπέρνεις;
Εμείς δεν ήρθαμε στη γη για να βρεθούμε
Μα για να ζήσουμε ΣΤΙΓΜΕΣ και να ΕΝΩΘΟΥΜΕ.

Ο εγωισμός του

Τρέχει ο πόνος σου στα μάγουλα και σβήνει
Πίνεις το δάκρυ σου κοιτώντας την σελήνη
Δεν το μπορείς κι όμως κάθε πρωί τ’ αντέχεις
Να προσποιείσαι και για τη δουλειά να τρέχεις

Είναι σκληρή η καθημερινή ρουτίνα
Και η σιωπή στο σπίτι κλαίει σα σειρήνα
Πώς να γεμίσουν οι ώρες που ‘χες αφιερώσει
Μόνο σε κείνον και στην αγάπη που ‘χεις νιώσει;

Φτιάχνεις καφέ και τον ρωτάς αν θέλει κι άλλο
Κόβεις γι’ αυτόν κομμάτι κέικ, το πιο μεγάλο
Του κάνεις χώρο στο κρεβάτι για να μπει
Κι ας ξέρεις πάλι πως εκείνος δε θα ‘ρθεί

Κι όμως εκείνος σ’ αγαπάει κι αυτό πονάει
Να λες, πως ίσως για ‘σενα τώρα ξενυχτάει
Κλείνεις τα μάτια σου και εύχεσαι απλά
Ο εγωισμός του να σβήσει πριν να είναι αργά!

Γραμμενο για την Μαρια Νικολάου

Γιατί μπορείς…

Γιατί μπορείς…
Πρέπει τα χέρια σου στον ουρανό ν’ απλώνεις
Και τ’ άσπρα σύννεφα χαλί σου να τα στρώνεις
Να κάνεις κάτι που ‘ναι λίγο και μικρό
Να έχει ουσία και μοναδικό σκοπό

Γιατί μπορείς…
Πρέπει στην κάθε σου στιγμή να δίνεις χρώμα
Να ζεις το σήμερα, κάθε λεπτό και τώρα
Να λες αυτό που η καρδιά σου απαιτεί
Χωρίς να ψάχνεις την κατάλληλη στιγμή

Γιατί μπορείς…
Πρέπει αγάπη και χαμόγελα να δίνεις
Και την κακία μες στο γέλιο σου να σβήνεις
Να δίνεις νόημα στο «θέλω» και «μπορώ»
Παλιές πληγές σου, να κοιμίζεις σα μωρό

Γιατί μπορείς…
Πρέπει να ζεις γιατί σου δόθηκε ρεγάλο
Αυτή η στιγμή είναι προτέρημα μεγάλο
Που τόσο αβίαστα δική σου θεωρείς
Και αναλώνεσαι γιατί απλά… μπορείς!

Γιατί απλά.... είναι σπουδαίο να μπορούμε αλλά δύσκολο να το καταλάβουμε καθώς όλα τα θεωρούμε δεδομένα

Θανατοκαθρεφτίσματα

Μάλλον θα σ’ είχα αγαπήσει μια φορά
Και το είδωλό σου τόσο οικείο μου φαντάζει
Ίσως μ’ αγάπησες κι εσύ αληθινά
Μα αυτό το πρόσωπό σου, ξένο πως μου μοιάζει

Θυμάμαι κάποτε αγάπησα τρελά
Μία μορφή που στο είδωλο σου κάπως φέρνει
Μα κάνω λάθος! Αισθητή η διαφορά!
Η αντανάκλαση μάλλον με παρασέρνει

Γιατί δακρύζεις; Είπα κάτι που πονά;
Δε σε θυμάμαι αλλά νιώθω πως σε ξέρω
Συγχώρεσέ με αν σου φέρομαι ψυχρά
Μισό λεπτό… μπροστά στον ήλιο να σε φέρω

Τώρα που χάθηκε το είδωλό σου πια
Και το καθρέφτισμα στον ήλιο εξαφανίσθει
Τώρα σε βλέπω με τα μάτια μου ανοιχτά
Κι από τον πόνο ο καθρέφτης εδιαλύθει

Είσαι εδώ! Είναι αλήθεια τώρα πια;
Ή μήπως είσαι του μυαλού μου απωθημένο;
Ήρθες αγάπη μου στις δώδεκα παρά
Πάνω που είχα πάψει πια να περιμένω

Το είδωλό σου, ξένο σώμα και καρδιά
Πώς να πιστέψω ότι ήσασταν το ίδιο;
Είδες πως πέρασαν τα χρόνια βιαστικά;
Κι εγώ τα φύλαξα μες στο παλιό σακίδιο

Ήρθες αγάπη μου για τελευταία φορά
Σε μια διεύθυνση που σβήστηκε πριν λίγο
Και μου ζητάς να μείνω άλλη μια βραδιά
Μα έξω σκοτείνιασε κι εγώ πρέπει να φύγω

Έχω δοθεί σε έναν άγγελο-φονιά
Κι έχω χαρίσει τις ανάσες μου σε ‘σένα
Φούσκωσε απόψε ο Βαρδάρης τα πανιά
Κι όσα δεν είπαμε, βουλιάξαν στα χαμένα.

Γυρνάει ο χρόνος

Κυλάει ο καιρός μετρώντας χίλιες απουσίες
Κι αυτοί οι μήνες τρέχουν
Λες κι άλλο δεν αντέχουν
Να κρύβουν μέσα τους θλιμμένες ιστορίες

Περνάν τα χρόνια κι όλο στέκονται μπροστά μου
Να μην κοιτώ πια πίσω
Στο παρελθόν ν’ αφήσω
Εκείνα τ’ άγουρα, τα φρούδα όνειρά μου

Γυρνάει ο χρόνος και μου δείχνει στον καθρέφτη
Ποια είναι αυτή, την ξέρεις;
Τι φταίει και υποφέρεις;
Ξέχνα τα όλα γιατί τρέχω σαν τον κλέφτη

Κι αν συνεχίσεις χωρίς να με λογαριάσεις
Μια νύχτα θα σε βάλω
Φύλακα σ’ ένα φάρο
Για να φωτίζεις όσα σου ‘μελλε να χάσεις

Στον ίσκιο των ονείρων

Ήρθες και τρύπωσες στον ίσκιο των ονείρων
σαν μια ψευδαίσθηση στο φεύγα της βραδιάς
Μια πανδαισία από τ' άρωμα των κρίνων
πλανιέται γύρω σου, σαν μου χαμογελάς

Να μην χαράξει, να χορτάσω αυτό το λίγο
που είσαι δίπλα μου, ίδιος Αυγερινός
Να σ' αγκαλιάσω μια φορά προτού να φύγω
να το προλάβω πριν χαθείς μέσα στο φως

Να ξες προσεύχομαι σε 'σένα κάθε βράδυ
και την εικόνα σου στην σκέψη μου κρατώ
Δεν θα κρυφτείς ποτέ ξανά μες στο σκοτάδι
μες στην ψυχούλα μου θα ζεις και για τους δυο.

Για τον πατερα μου που ποτε δεν ηρθε στα ονειρα μου....

Κι εσύ… κι εγώ…

Εσύ… ένα γράμμα φυλακισμένο σ’ ένα σφραγισμένο μπουκάλι, χαμένο στον ωκεανό. Κι έτυχε… και σε βρήκα εγώ…και σε άνοιξα… διάβασα όλα όσα έγραφες και τα έκανα δικά μου… τ’ αγάπησα κι ας μην κατάλαβα ποτέ το γιατί… η αγάπη δεν δίνει εξηγήσεις… έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις και σε συγκλονίζει …κι όσο κι αν την πολεμάς είναι μάταιο, δεν πρόκειται να νικήσεις!
Κι έτσι αφέθηκα… άγγιξα κάθε σου λέξη με τα δάχτυλά μου άπειρες φορές…. λάτρεψα την εικόνα σου μέσα από τις λέξεις και μόνο…. μύρισα το άρωμα της σάρκας σου πάνω στο χαρτί… φίλησα τα γράμματα σου και σ’ αγάπησα!
Ούτε αύριο… ούτε χθες… ούτε τώρα……τίποτα δεν σκέφτηκα… τίποτα δεν υπολόγισα … κι αφέθηκα μες στο όνειρό μου… και το έζησα!
Τώρα πόνος... σαν να με μισούν τα ίδια τα σωθικά μου… σα να μ’ έχει απαρνηθεί η ίδια μου η καρδιά αλλά… ακόμα κι αυτό δε με πειράζει…… είναι ένα σημάδι ότι ζω ακόμα, αφού πονάω… αλλιώς θα ήμουνα σίγουρη πως πέθανα!
«Είσαι το δώρο μου από τον Θεό… μόνο για μένα.... για πάντα! Χωρίς εσένα δε θα αντέξω, θα χαθώ! Δε θα ζω, απλά θα υπάρχω! Θα υπάρχω σαν ένας άνθρωπος ζωντανός-νεκρός και θα παρακαλώ να λυτρωθώ από αυτήν την δυστυχία μου! Είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε μαζί για πάντα… μ’ αυτόν τον τρόπο…έτσι βασανιστικά! Δε θέλω να σε χάσω ποτέ!» έγραφε το χαρτί … αλλά… το μελάνι κάποτε ξεθωριάζει κι έφτασε κι η στιγμή που σβήστηκαν οι λέξεις σου, τα γράμματα σου και τώρα… τίποτα….κενό ατελείωτο… απύθμενο… αχόρταγο… παντοτινό!
Κι εσύ… κι εγώ … δυο μπουκάλια καλά κλεισμένα που ταξιδεύουν σε διαφορετικούς ωκεανούς… μ’ ένα γράμμα φυλακισμένο μέσα τους, που κανείς πια δεν θα διαβάσει ποτέ… μέχρι να σβηστούν για πάντα τα γράμματα και οι λέξεις τους και κανένας να μην μάθει το μυστικό τους………