Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Ονείρου ναύλα



Το ταξίδι που λέγαμε, τρυφερής αυταπάτης
Κάβους λύναμε – δέναμε, μιας ζωής εφιάλτης
Πως τα χρόνια προσπέρασαν και ψυχή δεν αγγίξαν;
Και στα χέρια που γέρασαν μόνο πίκρες αφήσαν;

Το ταξίδι που λέγαμε, ανεκπλήρωτος πόθος
Μ’ ελιγμούς αποφεύγαμε των καημών μας το κόστος
Στο τσεπάκι φυλάγαμε του ονείρου τα ναύλα
Κι έτσι πάντα κοιτάγαμε, με τα κιάλια το θαύμα

Δυο βαγόνια παράλληλα πάνω στην ίδια ράγα
Δυο κορμιά ακατάλληλα για να σπάσουν το φράγμα
Ζήσαμε για το σήμερα μα το αύριο φυλούσε
Τα όνειρα μας σε σίδερα κλειδωμένα κρατούσε

Το ταξίδι που λέγαμε, ουτοπίας ελπίδα
Σαν κι οι δυο μας χαζεύαμε πέσαμε στην παγίδα
Κι έτσι πάλι ξεμείναμε με κορδέλα δεμένες
Στις σκιές μας εμμείναμε και μαζί μα και ξένες!


Εμπνευσμένο από το βιβλίο της Αλκυόνη Παπαδάκη «Το ταξίδι που λέγαμε»



Μουσική - Ενορχήστρωση - Ερμηνεία : Ηλίας Πολίτης

3 σχόλια:

Γιάννης Παππάς είπε...

μακάρι να μην μένουν τα ταξίδια μας και τα όνειρά μας ανεκπλήρωτα

καλό ξημέρωμα

Δημήτρης είπε...

"Το ταξίδι που λέγαμε, ουτοπίας ελπίδα
Σαν κι οι δυο μας χαζεύαμε πέσαμε στην παγίδα"

εκπληκτικοί στίχοι, εξαιρετική η ομοιοκαταληξία που πέτυχες!!!

Μπράβο συνέχισε αν γράφεις γράφεις εξαιρετικά!!!

στην παγίδα του να πιστέψεις ότι υπάρχει η ουτοπία στην πραγματικότητα και ότι γίνεται κομματι της?
αν ναι τότε μάλλον χάνει και τον ρόλο της η κάθε ουτοπία...

Bουλα. είπε...

υπέροχοι στίχοι φοβερά μελοποιημένοι...
το τραγούδι με μάγεψε και ελπίζω να εχω την έγκριση να το ανεβάσω και γω...

Ευχαριστώ!