Τρέχει ο πόνος σου στα μάγουλα και σβήνει
Πίνεις το δάκρυ σου κοιτώντας την σελήνη
Δεν το μπορείς κι όμως κάθε πρωί τ’ αντέχεις
Να προσποιείσαι και για τη δουλειά να τρέχεις
Είναι σκληρή η καθημερινή ρουτίνα
Και η σιωπή στο σπίτι κλαίει σα σειρήνα
Πώς να γεμίσουν οι ώρες που ‘χες αφιερώσει
Μόνο σε κείνον και στην αγάπη που ‘χεις νιώσει;
Φτιάχνεις καφέ και τον ρωτάς αν θέλει κι άλλο
Κόβεις γι’ αυτόν κομμάτι κέικ, το πιο μεγάλο
Του κάνεις χώρο στο κρεβάτι για να μπει
Κι ας ξέρεις πάλι πως εκείνος δε θα ‘ρθεί
Κι όμως εκείνος σ’ αγαπάει κι αυτό πονάει
Να λες, πως ίσως για ‘σενα τώρα ξενυχτάει
Κλείνεις τα μάτια σου και εύχεσαι απλά
Ο εγωισμός του να σβήσει πριν να είναι αργά!
Γραμμενο για την Μαρια Νικολάου
3 σχόλια:
Σας μισω εις διπλουν !!!! Αλλα περα απο αυτην την μεγαλη...αληθεια, την τελευταια στροφη την λατρεψα Χαρα μου. Την αγαπη μου !!!!!
Σ ευχαριστω Χαρά μου και πάλι για την ομορφη αφιερωση σου..
Μαρεσει πολυ να σε διαβαζω..και κυριως μαρεσει να διαβαζω ανθρωπους που μπορουν να με νιωθουν..
Να σαι καλα
Μπράβο Χαρά. Για το πολύ όμορφο στιχο-ποίημα σου. Για την εξίσου όμορφη αφιέρωση στη Μαρία. Αγαπημένες πολύ κι οι δυο σας χαίρομαι να σας διαβάζω. Την αγάπη μου και στις δυο σας. Τάκης Τ.
Δημοσίευση σχολίου