Άσκοπα φέρομαι τριγύρω απ’ τη ζωή μου
Και την τροχιά μου να βαστάξω δεν μπορώ
Εκτροχιάζομαι και σπάω τη σιωπή μου
Κάποτε πίστευα πως είχα έναν σκοπό
Έρχομαι μέσα από στιγμές στραγγαλισμένες
Που ηθικός τους αυτουργός είμαι εγώ
Κάποτε έλεγα πως θα ‘ρθουν καλές μέρες
Τώρα οι πίκρες μου παίζουν κυνηγητό
Άθελα ακούμπησα την τύχη κάποια μέρα
Δεν ήταν σκόπιμο Κύριοι, ομολογώ!
Καταδικάστηκα από μάνα και πατέρα
Μέσα μου πάντοτε να ζω μ’ ένα κενό
Έρχονται – φεύγουνε μέρες σ’ αυτήν την πλάση
Κι όμως αφήνουν έναν κόκκο τη φορά
Καθένας δίνεται στον ουρανό να φτάσει
Χτίζοντας μόνος του της πίκρας τα βουνά
30/1/2009
1 σχόλιο:
Χαρα μου ομορφια είναι!
για Αλεξιου... Αρβανιτακη... γεματος στιχος θελει γεματες φωνες
{εδώ -Δεν ήταν σκόπιμο Κύριοι, ομολογώ!-
Δεν ήταν σκόπιμο νομιζω , τ'ομολογώ!...η κατι τετοιο...}
Μια και το pathfinder κλεινει σ' ένα μηνα , ξεσπιτώνομαι
οποτε θα σε διαβαζω στο https://astrojoggis.blogspot.com/ , ξεκινησα βαψίματα)))
Φιλια σου!
Δημοσίευση σχολίου