Θεούλη….εδώ Άννα

Δεν ήμουνα παιδί εγώ να παίξω με παιχνίδια
Έν’ αλητάκι ήμουνα της κάτω γειτονιάς
Δεν ήμουν κάποιας κόρη, να με ντύσει με στολίδια
Με δανεικά κουρέλια με έντυνε ο ντουνιάς

Είχα στα μάτια την ψυχή, στα χείλη πάντα μέλι
Και έτρεχα σαν άνεμος, να πιάσω την ζωή
Μα ένα ορφανό – κι ας είν’ ψυχή – κανένας δεν το θέλει
Και τον Θεούλη ικέτευα, για ένα του φιλί

Σκληρό να ζεις χωρίς στοργή και πώς να το αντέξω
Ένα απόγευμα μουντό, σου φώναξα να ‘ρθεις
Δέξου με, μες στο σπίτι σου, άσε με να χωρέσω
Στην πιο κρυφή γωνίτσα σου και κάνω ότι μου πεις

Θεούλη… εδώ η Άννα που γράμματα δεν ξέρει
Μα σου ‘στελνε μηνύματα με στάλες της βροχής
Και επιτέλους μου ‘δωσες κι εμένα ένα αστέρι
Και κει που είμαι τώρα πια… δε με πονάει κανείς.

Εμπνευσμενο απο το ομοτιτλο βιβλιο του Fynn