Μέσα στις δυο σου θάλασσες θεριεύει η παλίρροια
Και τρέχει πάνω στα χαρακωμένα μάγουλά σου
Δεν ήθελες κι απόψε να στέκομαι εδώ κοντά σου
Και να μυρίζω στη σιωπή τα βάσανα, τα μύρια
Δε με κοιτάς, για να σου πει η ψυχή μου τα όσα θέλει
Και το απλανές το βλέμμα σου, μου κόβει τα φτερά
Όχι! Δεν ήρθα – λέω – γιατί η ανάγκη με τραβά
Είναι που απλά μου μίλησαν για ‘σένα, οι αγγέλοι
Κυπαρισσένια μου ομορφιά, που λύγισες στα χρόνια
Και λιμνοθάλασσα ψυχή, που έρημος πια θαρρείς
Πως γίνανε τ’ αισθήματα και άδεια αγκαλιά χωρίς
Η αγάπη να σε έχει βρει κι ας σ’ έψαχνε αιώνια
Αχ! Να ‘ταν να χανότανε για πάντα η πλημμυρίδα
Κι η άμπωτη να στέγνωνε τα μάτια σου, τα θολά
Η αγάπη να σ’ επισκεφτεί, ποτέ δεν είναι αργά
Κι όσο κι αν κρύβεσαι… μια λάμψη κάποτε την είδα
Στη γιαγιά μου, που μεγάλωσε 13 παιδιά, έδωσε όλη της την αγάπη παρότι ποτέ η ίδια δε γνώρισε την αγάπη σαν γυναίκα. Τα καταγάλανα μάτια της πια την προδώσανε και τα δάκρυα της δεν έχουν τελειωμό!
1 σχόλιο:
Το ότι γράφεις υπέροχα το ήξερα… Το ότι γράφεις όμως το ίδιο και καλύτερα υπέροχα ποιήματα με ελεύθερο στίχο και πεζά ήταν για μένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη κι αποκάλυψη… Χαίρομαι πολύ για σένα και για το πολυδιάστατο της γραφής σου… Έχεις την αγάπη μου…
Δημοσίευση σχολίου